بليڪ اينڊ وائٽ ون
علي رضا قاضي | 1 منٽ
سول اسپتال ڪراچيءَ جي آڳر تي اڇي ڪانچ قميص سان ڏاڙهي وارو نوجوان ويجهو آيو. نرم گفتار ۾ چيائين ته “سر منهنجي ننڍڙي ڌيءُ ڪوما ۾ آهي، پريشان آَهيان. گهر ڪال ڪرڻ چاهيان ٿو، مهرباني ڪري فون ڏيو.”
بنا هٻڪ فون سندس کي ڏنم پرڀرو ٿي ڪجهه منٽ ڳالهائڻ کانپوءِ دعائون ڏيندي روانو ٿي ويو.
ٻئي ڏينهن تي وري ڳولي لڌائين “سر عرض آهي، گهران پئسا کڻي اچڻا آهن…ڀاڙو ناهي…بس هڪ سو روپيا ڏيڻ جي عنايت ڪندا…مان موٽي توهان کي واپس ڪندس.” مان ٻيهر بنا هٻڪ نوجوان کي پئسا ڏنا. ان ڏينهن هو نه موٽيو…
ڇهن مهينن کانپوءِ اسپتال وڃڻ ٿيو. “سر منهنجي ننڍڙي ڌيءُ ڪوما ۾ آهي…” جي آواز تي پوئتي نهاريم ته ساڳيو نوجوان ڪنهن ٻئي سان مخاطب هو.