نماڻي جا نيڻ
مون جيئن ئي ڪائنات جو فون اٽينڊ ڪيو ته هن جي روئڻ جو آواز آيو، هو مسلسل روئي رهي هئي، ڪائنات جو فون ڪيڏي مهل به اچي اٽينڊ ضرور ڪندو آهيان، ڪائنات هن جيون ۾ مون کي سڀ کان وڌيڪ پياري آهي، آءُ هن جو روئڻ ٻڌي نه سگهندو آهيان، هن جي اکين ۾ ڳوڙها ڏسي نه سگهندو آهيان، آءُ هن جو پيءُ ته نه آهيان پر هو مون کي پاپا سڏي ٿي، هو چوي ٿي توهان منهنجا بيسٽ فرئنڊ پاپا آهيو، تڏهن هو مون کي سچي پچي پنهنجي سڳي ڌيءُ لڳي ٿي، هو مون کي سڳو پيءُ سمجهي ٿي ۽ سڳي پيءُ جهڙي عزت ڏي ٿي، آءُ به کيس دادلي ڌي وانگي ڀائيندو آهيانس، ڇو جو مون کي پنهنجي اولاد ۾ ڪا به ڌيءُ نه آهي، مون کي تمنا هئي، ڏاڍي جستجو هئي ته هڪ ڌيءُ منهنجي اولاد ۾ هجي، پر نه ٿي، خيالن ۾ آءُ پهه پچائيندو هوس ته مون کي هڪ ڌي هوندي ته ايترو پيار ڪندس، ايترو ڀائيندس جو هن کي دنيا جي ٻي ڪنهن به پيار جي طلب نه ٿيندي ۽ واقعي جي هجي ها ته منهنجي بي انتها گهڻي دادلي هجي ها.
ڪائنات کي به آءُ سڳي ڌيءُ جيئان ڀائيندو آهيان، هو 20 سالن جي آهي، هن کي ٻه ڀيڻون ۽ ٽي ڀائر به آهن، هي ڌيئرن ۾ سڀ کان ننڍي آهي، پنهنجي پڙهائي ۾ بي انتها هوشيار، انتهائي گهڻو بااخلاق ۽ شڪل شبيهه سهڻي ۽ ڪردار ۾ سيرت سان ڀريل ۽ وڏي ڳالهه ته گهر جي ڪم ڪار ۾ دلچسپي رکندڙ، صفائي سٺائي ۾ باڪمال ۽ کاڌي پيتي ۾ هن جو هٿ بي انتها سٺو تمام سٺو رڌ پچاءُ به ڪندي آهي ائين چئجي ته ننڍي عمر ۾ گهر کي سنڀاليندڙ ۽ سمجهه دار ڇوڪري.... گهر کي سگهڙ عورتن جيان سنواريو سينگاريو ويٺي آهي، آءُ هن جي گهر اڪثر ويندو آهيان، هن جو پيءُ منهنجو سڳو سوٽ ٿئي..... هونئن به سڀ ڀاتي منهنجي عزت ڪندا آهن، پر آءُ هنن جي گهر صرف ڪائنات جي ڪري ويندو آهيان، هو مون کي زور ڀريندي رهندي آهي ته پنهنجي ڌيءُ وٽ روز اچان پر آءُ ڪڏهن ڪڏهن ويندو آهيان، هر روز وڃن منهنجي لاءِ ممڪن ڪونهي، پر موبائل تي صبح و شام ڳالهائيندي آهي، هو مون سان هر ڳالهه ونڊيندي آهي، پنهنجون فرمائشون، مون سان ڪندي آهي، ڏهه رپيا به خرچي وٺڻي هجيس ته مون کان وٺندي آهي، پنهنجي هر ڳالهه مون سان سليندي آهي، هن پنهنجي مستقبل جي هر واڳ منهنجي هٿ ۾ ڏيئي ڇڏي آهي، پنهنجي ماءُ پيءُ جون دل آزاريندڙ ڳالهيون به مون سان شيئر ڪندي آهي.
آءُ فون تي هن جو مسلسل روئڻ ٻڌي رهيو هوس، پنج منٽ کن سڏڪي سڏڪي چيائين پاپا.... توهان مون کي وٺي وڃو.... يا منهنجي شادي ڪرائي ڇڏيو، توهان مون کي هن گهر جي عذاب مان جان ڇڏايو، آءُ نه ٿي رهڻ چاهيان، هن جهنم ۾.... يا آءُ مرڻ چاهيان ٿي، مون کي اجازت ڏيو ته خودڪشي ڪريان.... آءُ هن گهر ۾ احساس محرومي واري زندگي گذارڻ نه ٿي چاهيان، هو سڏڪي سڏڪي مسلسل هڪ ساهه ۾ چئي وئي، آءُ جي هن جي ڀر ۾ هجان ها ته هن جا ڳوڙها هٿن سان اگهان ها.
مون چيومانس منهنجي ڌي توکي ڇا ٿيو، ڪهڙن عذابن ۾ پئي آهين، جو مرڻ جو پئي سوچين، چيائين آءُ هن گهر جي ايڏي ساري خدمت ڪريان ٿي، ڀائرن کي بابا کي پلنگ تي ويٺي کاڌا کارايان ٿي، پر منهنجا ڀائر جو آهن جو چوويهه ڪلاڪ منهنجي سر تي موچڙا کنيو بيٺا آهن، ته هي کپي، هي نه کپي، هيئن ٿيو..... هونئن ڇو نه ٿيو، هي شئي پچائي اٿئي، هو شئي ڇو نه پڪي، منهنجي ماءُ آهي جيڪا پٽن جو بدلو هر وقت انهي ڪري وٺي ٿي جو هو هن جا پٽ آهن، منهنجي ٻن ڀينرن جي شادي ٿي وئي آهي، منهنجي به ڪرائي ڇڏيو.
مون چيومانس ڌي.... جتي ڪٿي ڳالهه ساڳئي آهي، هتي به تنهنجي لاءِ پينگها ڪو نه رکيا ويندا جو توکي ويهاري پيا جهولائيندا.... اهي گهريلو ڳالهيون جتي ڪٿي آهن..... اهي مسائل ۽ مسئلا هر گهر ۾ آهن.... مون سمجهايو ته سمجهي وئي، هونئن به منهنجي هر ڳالهه سمجهي ويندي آهي.
امان آهي جو پنهنجن کريل پٽن کي مٿانهون ٿي ڪري، جاهل، اڻ پڙهيل، رات ڏينهن مڇون مروڙيون گهر ۾ ويٺا رعب ڪن، نڪما..... جاهل .... اڻ پڙهيل، نه نوڪري نه تعليم .... سڄو ڏينهن ڪبوتر پالڻ جو شوق.... امان جو آهي جو پٽ پٽ ڪريو ساهه پئي نڇاور ڪري .... هو باهه مان هڪ ساهي وري چئي وئي.
مون ڪائنات کي سمجهايو.... پر هن جي ماءُ ۽ پيءُ کي نه ٿو سمجهائي سگهان....
مون ڪائنات کان واعدو ورتو ته تون ڪڏهن به ڪا نه رئندي، ڪڏهن به مرڻ جون ڳالهيون نه ڪندي ۽ ڪجهه به غلط نه سوچيندينءَ. هن مون سان واعدو ڪيو پر آءُ هن جي گهر جي جاهلانه ماحول مان هڪ منٽ به مطمئن ڪو نه هوس.