آئون بيوه آئون غريب
آءُ هڪ پرائيوٽ اسڪول جي پرنسپال جي آفيس ۾ ويٺو هوس. ته هڪ مائي اندر آئي ۽ پرنسپال جيڪو اسڪول جو مالڪ هو ..... هنکي هٿ ٻڌي مخاطب ٿيندي چيائين... سائين آءُ غريب بيوه آهيان . منهنجي ننڊڙي توهان جي اسڪول ۾ پڙهي ٿي. هن جي في آءُ نه ٿي ڀري سگهان. مهرباني ڪري، خدا ترسي ڪريو. في معاف ڪريو.
پرنسپال عورت ڏانهن ڏسندي چيو امان منهنجي اسڪول جي في هونئن ته پنج سو روپيه آهي پر توکان آءُ اڳئي اڍائي سو روپيا وٺان ٿو جو تون غريب آهين. آ.ءُ سڀني غريب پڙهندڙن سان گڏ تنهنجي ننڊڙي کي يونيفارم ۽ ڪتاب مفت ڏيندو آهيان ۽ غريب کان آءُ في به اڌ وٺندو آهيان.
اسڪول جو پرنسپال واقعي خدا ترس هو .... هو غريبن جي ٻارڙن کي مفت يا اڌ في ۾ پڙهائيندو هو ..... يونيفارم ۽ ڪتاب به مفت ڏيندو هو....
پر اها مائي هٿ ٻڌي ٻاڏائي رهي هئي ته مون غريب کان في صفا نه وٺو..
پرنسپال... مائي ڏانهن ڏسندي چيو .... امان تنهنجي وات ۾ ڇا آهي... ڇا پئي کائين.
آءُ اها ٻنهي جي ڳالهه ٻولهه خاموشي سان ٻڌي رهيو هوس...
مائي چيو ... ابا وات ۾ مين پوري ۽ گٽڪو پيل اٿم..
۽ هٿ ۾ مٺيون سوپاريون هيس..
ادي... هر روز ڪيترن پئسن جو اهو نشو ٿي ڪرين ...
بس ابا، انهن گٽڪن ۽ سوپارين ۾ سو روپيا خرچ اچيو وڃي، مٿان وري چانهه به ٻه ٽي دفعه پيان ٿي بس آءُ سڄو ڏينهن پورهيو ڪريان ٿي.... پئسا ٻچن جي کاڌي ۽ منهنجن گٽڪن ۾ ئي پورا آهن.
پرنسپال چيو.. هر روز سو روپين جو نشو ڪري مهيني ۾ ٽي هزار نشي ۾ وڃائين ٿي. پر ٻچن جي ننڊڙي جي في جا اڍائي سو روپيا نه ٿي ڏيئي سگهين.
پرنسپال .. مائي کي ڏاڍو شرمائي رهيو هو پر اها مائي هٿ ٻڌڻ ۽ منٿون ڪرڻ ۾ پوري هئي.. وات ۾ گٽڪو کائيندي. روئي ٻاڏائي رهي هئي ته منهنجي ننڊڙي جي في معاف ڪريو ... آءُ غريب .. آءُ بيوه.
آءُ ماني جي وات ۾ پيل گٽڪي ۽ هٿ ۾ پيل سوپارين جي پڙين کي ڏسي رهيو هوس.