منهنجو يار ملوڪ
جئين دنيا جي هر ڌنڌي ڌاڙي جا ڪجهہ پنهنجا مقرر ڪيل اصول هوندا آهن جن تحت سندن خريد و فروخت ڪئي ويندي آهي تئين ئي منهنجي يار ملوڪ جا عشق ۽ محبت جي معاملي ۾ ڪجهہ عجيب و غريب اصول مقرر ڪيل آهن.
سندس چوڻ آهي ته اگر يونيورسٽي ۾ ڪا ڇوڪري پسند اچي تہ ان کي صرف ڏسڻ جي حد تائين محدود رکجي، ان کي پرپوز نہ ڪجي ڇو تہ اِهو اسان مردن جي شان ۾ ناهي تہ ڪنهن ذائفان کي پرپوز ڪيون.
ادڪار مان اڪثر کيس مختلف فلمن جا حوالا ڏيندو آهيان ۽ چوندو آهيان ته يار ڏس فلاڻي فلم پاڻ وڃي کيس پرپوز ڪيو نہ، ڇوڪري تہ صرف کيس گرين سگنل ڏنا ۽ اڪثر ڇوڪريون صرف گرين سگنل ئي ڏينديون آهن، پرپوز ڪرڻ تہ اسان مردن جو ئي ڪم هوندو آهي.
ڳاله سڌي آ پر يار ضدي آ، ڪاٿي ٿو مڃي، مون کي افسوس ٿيندو هو تہ اجهو اچي سندس چار سال پورا ٿيا مگر پنهنجي ان بي وقوفاڻا نظرين جي ڪري انهن محبتن ۽ قربتن کان محروم رهيو آهي جيڪي محبتون بي جان جسمن کي جان بخشينديون آهن، انهن زلفن جي ڇانورن کان ڏور رهيو آهي جن ڇانورن جي سُروُر نم توڙي پِپِل جي ڇانؤ کان هزار دفعا وڌيڪ سڪون بخشيدي آهي، ان بي قراري واري پلن جا قرار ئي ڪو نہ ماڻيا اٿس جن پلن ۾ مجبور عاشق رات جا تارا ڳڻي صبح صادق ٿيڻ جو انتظار ڪندا آهن، سندس دل ڪيتري دفعا ڪنهن لا۽ ڌڙڪي آهي اُها تہ کيس خبر پر جڏهن بہ هن قسم جون ڳالهيون ڪندو آهي تہ صفا منهن کي پڪو ڪري ڳالهائيندو آهي ۽ اهو تاثر ڏيڻ چاهيندو آهي ڄڻڪ سندس انتظار ۾ انيڪ حسينائون هُجن.