سماج جو آئينو
سنڌ سميت پرڏيهي ادب ۾ لوڪ ڪهاڻيون هر خطي ۾ ڪنهن نه ڪنهن طرح سان هر سماج ۾ انهن جا عڪس لوڪ ادب ۾ چٽا نظر اچن ٿا. سنڌ جي لوڪ ادب ۾ لوڪ ڪهاڻيون ۽ نيم تاريخي داستانن جي پنهنجي تاريخ آهي. قيام پاڪستان بعد سنڌ ۾ جديد عالمي ادب سميت جيڪا سياسي اٿل ۽ پٿل ٿي سنڌي ادبي سنگت جي پليٽ فارن تان اديبن جي جدوجهد سميت ون يونٽ دوران سنڌي اديبن جيڪو شاندار ڪردار ان دوران سنڌي ادب ۾ پڻ نوان لاڙا پيدا ٿيا. شيخ اياز وڄون وسڻ آيون ڪتاب ۾ جيڪي تخليقون تخليق ڪيون. جن ۾ سهندو ڪير ميار جهڙي هڪڙي طرف شاعري پي تخليق ٿي ٻي طرف ثمرين زرين، خيرالنساءِ جعفري، نورالهديٰ شاهه، علي بابا، رسول بخش پليجو ۽ ٻين جون ڪهاڻيون هيون. جن سون تي سهاڳي وارو ڪم پي ڪيو. انهي تسلسل واري آئيني جو عڪس پراڻ جي ڪنڌي تي همون ۽ دولهه درياءَ خان جي عشق واري پڊن تي پيدا ٿيل اصغر پتافي جي ڪهاڻين ۽ سندس صحافتي لکڻين ۾ پسي سگهجي ٿو. هن جا مختلف ٽي وي چئنلن لاءِ لکيل ڊراما هجن يا سندس ڪهاڻين جو ڪتاب “آئيني جي اوٽ” ۾ ڏنل ڪهاڻين مان “بي وسي جو زهر” “رکيل” سميت ٻيون ڪهاڻيون پڙهيم ته هن موجوده سماج جو آئينو ائين چٽيو آهي جيئن ڪنڀارڪي دلي تي چٽيل چٽ هوندا آهن. هن جي ڪهاڻين جا عڪس سماج جو آئينو آهن. هن وقت گل محمد ڪلهوڙو، جمن احمداڻي، عادل لغاري ۽ اصغر پتافي اهڙا نوجوان ڪهاڻيڪار آهن جن جون ڪهاڻيون پڙهندي لڳي ٿو ته جن چيو پي ته سنڌي ڪهاڻي آخري پساهن ۾ آهي. سي ڀليل هئا. اصغر پتافي جون ڪهاڻيون آئيني جي اهڙي اوٽ آهن جيڪي پڙهندي پڙهندڙ ڳوڙهن جي سمنڊ ۾ لهي وڃي ٿو. غلام شبير لغاري ۽ الهبچايو راهوڪڙو پڻ جديد ڪهاڻين تي ٿيندڙ دوران اصغر پتافي جي ڪهاڻين جا حوالا ڏيندا رهندا آهن. واقعي اصغر جي ڪهاڻين ۾ هن سماج جا اهڙا اولڙا پسجن ٿا جيڪي پئي پراڻو نه ٿئي وکر جهڙا آهن. سندس ڪهاڻيون ور ور ڏيئي پڙهڻ جهڙيون آهن.
عثمان راهوڪڙو
جون 2017ع