درد دل جو وڌي جو ويندو آ
سور ڪنهن سقراط کان گهٽ ناھن جيڪي دل کي بي تاهاشا تڪليف پهچائن ٿا اهو سور جيڪو بناھ ڪنهن زخم جي زخم کان به وڌيڪ ڏکائيندو آھي, جي زخم ناسور ٿئي ته دنياوي دستور کان اڻواقف بڻائي ڇڏيندو آھي, دل منجهان اُدما اُٿندا آھن جڏھن دردن جي ڪمان مان سورن جا تير نڪري اچي دل تي وسندا آھن, اُن وقت ائين محسوس ٿيندو آھي ڄڻ هي دنيا ماٺ متل آھي ڄڻ هن جهان ۾ ڪنهن پرش جو نشان ئي مٽجي ويندو آھي.
هي دنيا ڪنهن لاءِ خوشين جو آشيانو آھي ته ڪنهن لاءِ دردن جو ديس پر سورن جو ڪارڻ خدا ناهي اُن جو مهاڪارڻ اسين خود هن ڌرتي کي دوزخ بڻائيندڙ پرش آھيون
هن ڌرتي کي دردن جو مهاڀارت بڻائڻ وارو به انسان آھي, درديلن کي شايد اها سڌ ناهي ته ڳوڙن جو پاڻي ڪنهن مارڪيٽ ۾ ناهي ملندو, ڳوڙا ته دل جو هال اوريندا آھن, نت ڇا وڃي دل جو اکڙين سان ڪاٿي دل ڪاٿي اکيون, دل آھي ته عضون جو رهنما پر اکين آڏو مجبور آھي. دردن جي جنگ ۾ هڪ انسان ٻئي انسان تي سورن جا تير وسائيندو آھي پوءِ ٻنھي مان جيڪو سورن سان گهايل ٿيو, سمجھ اهو دردن جي جنگ ۾ ڪُسجي ويو, عجيب جنگ آھي جتي سورن جي تيرن سان ڪسجڻ واري کي وڌيڪ ايزايو ويندو آھي, جي اکيون دل جي دردن جي رهنمائي ڪن ٿيون ته وري دل کي درديلو ڪرڻ تي به اکين جو هٿ آھي, اکيون نه صرف دل کي اُلجهائن ٿيون پر دماغ کي به سُن ٿيون ڪري ڇڏين, اکيون جي اڙين نه ته ڇو دل جنهجٽ ۾ ڦاسي.
اکيون حُسناڪن کي پوڄن ٿيون اکين جو وڏو ڪردار آهي دل کي ڦاسائڻ ۾، وڏيون ڊراميباز آهن. اهي اکيون پنهجي آسيس خاطر دل کي قربان ڪن ٿيون، وڏيون قائل آهن ڪجل ڀريل اکين جو، جڏهن مجنو جون اکيون ليلا جي ڪجل ڀريل اکين ساڻ ملن ٿيون تـه پنهجي زبان ۾ اکيون هڪ ٻئي سان ڳالهائن ٿيون ۽ دل جي خلاف منصوبا بندي ڪن ٿيون. عاشق جو اکيون محبوب جي اکين کي چون ٿيون تـه..”تون پنهجي دل کي اُکسائي ۽ پنهجي دل کي اُڪسايان ٿو پوءِ ڏس مزو تـه ڪيئن ٿو دل تڙپـي” اهڙي ريت اکين جي منصوبا بندي تحت اُلهجنن ۾ ڦاسي پوي ٿي. دل تـه تڙپي ٿي پر روئڻو تـه اکين کي پوي ٿو. ”اهڙي ريت جهڙي ڪرڻي تهڙي ڀرڻي.“