سهڻا پنهجي اکين کي جهل تون
اوچتو جڏھن تنهجي ڪجل سان ڀريل اکين ساڻ جڏھن منهجون اکيون اڙيون تڏھن تنهنجي ترڇي نگاهن جا تير منهجي بيگناه دل تي ائين پئي وسيا جئين ڪا ٻي مها ڀارت لڳي هجي, جئين ڪنهن شڪاري جي تيز تکي تير سان ڪا معصوم هرڻي گهايل ٿي هجي اڃا مهاڀارت ۾ ئي ڪٺبا رهياسين تـه تنهجي چپن جو وکرڻ ۽ انداز مرڪڻ ۽ اُنهن چپن جي جهٽڪي سان چرڻ مونکي بار بار عرش تان پئي ڪيرايو وري تنهجي زُلفن جي توسان ڇيڙڇاڙ ۽ تلوار جي نوز جيان چومبدار وار تنهجي ڳلڻن کي چمندي ڄڻ تيز هوا منهجي دل جي سازن جي سرن کي ڇيڙيو هجي وري اُن وارن کي تنهجي هٿ سان کڻي ڪن مٿان رکڻ ڄڻڪ ڪي شڪاري شينهن بيڙين سان ٻڌيا ويا هجن.
اُهو خاص اوسر پئي لڳو جڏھن تو شبدن تي مهر ڪئي ۽ ڪجھ ڳالهايو مونکي ائين پئي محسوس ٿيو جڏھن تون ڳالهائين پئي تڏھن ڄڻڪ ٿر ۾ مور نچيا پئي, جئين صبح سانجهي جو ڪوئل جي ڪو ڪو جو آواز هجي جئين ڌرتي تي پهتل سج جو پهريون ڪرڻو ھجي.
او موئن ڌڙي جي سمبارا تنهجي تعريف تي منهجي ڊائري جا ورڪ بـه خمارجي پون ٿا ۽ اکرن ۾ عجيب ٿرٿلو پيدا ٿئي ٿو منهجا ادبي اکر تنهجي تعريف آڏو مجموعو هڻن ٿا, سندي نيزي نيڙڻ کي ٿورو قابو ۾ رکندي ڪر گھڻا گهوٽ گهوٽجي ٿا وڃن. تون محبوب ذات آهين قاتل تـه نٿي.
اکڙين کي بس ٿورو سبق ڏيندي ڪر تـه مجنوئن کي مجروح نـه ڪري ۽ سندن ٽٽل ڦٽل دل کي نـه ڌوڻي هو اڳئي ئي زماني جا وڏا ڪي ڏوهاري آهن. دنيا جي ڪڙوين نظرن آڏو پيار جي پرستارن جو عبادت سب کان وڏو ڪفر آهي. ٻيا سب گناه محبت جهڙي عظيم گناه کان گهٽ آهن.
ان لاءِ او سلڇڻي من موهڻي ڇوڪري منهجي من جي مندر ۾ تنهجي مورتي پيل آهي. اُن لاءِ پنهجي هن پرستار تي زُلفن جا زنجير نـه ڪير ۽ اکڙين جي اشارن جا تيري توب نـ اُڇل ڇو تـه اسين اڳئي ئي زماني شريت کان رٺل آهيون ۽ زمانو اسان جي ڪڍُ آهي ۽ زماني جي هٿ ۾ هر اوزار آهي جيڪو انسان کي آلاپي سگهي ٿو.
تنهجا ڇڙواڳ من موهيندڙ انداز ٽانڊن جي برسات جيان دل تي وسن ٿا ۽ دل ناقابل برداشت آهي بلڪـه اڳ ۾ ئي سڙهيل پڄريل آهي. مطالبو تـه اهو اٿم تـه سندي چمڪدار چهري کي حجاب اوڙيندي ڪر پر شايد اُن سان ڪجهه قابو ۾ ناهي اچڻو ڇو تـه جيل ۾ انقلابي وڌيڪ سهڻا ۽ مهان لڳندا آهن... برهال سهڻا پنهجي اڳين کي جهل تون.