تـفـريح
پورو هفتو شاگردن جو هفتو ملهايو ويو، سڀ شاگرد ائين خوش هئا ڄڻ زندگيءَ ۾ اهڙيون خوشيون هنن کي روز ملندڙ هجن، بس وسان ڪين گهٽايائون، پنھنجي اندر جي اظھار، فن سان فطرتي پيار ۽ پوري سال جي پڙهائي جي بوريت کان بچڻ لاءِ گهڻو ڪجهه سوچيائون، سڀ رٿائون جن۾ هو پنھنجو اظھار ڪري خوشي حاصل ڪري سگهن. ريکا، رابيل، موٽو، قلندر بخش، زرينه، ساگر، سرسوتي، مھراڻ، نرمل سڀ جا سڀ ميڊم سان ها ۾ ها ملائي مرڪ جا مھا ساگر بڻجي رهيا هئا. سندن يونيورسٽيءَ ۽ ڊپارٽمينٽ ۽ پنھنجي زندگيءَ جي انداز بوريت لاءِ اهو سمو عيد جھڙو هو. سو پورو هفتو ڪڏهن ڪنھن تفرح لاءِ مقرر ڪيائون ته ڪڏهن ڪنھن لاءِ ..... ۽ پوءِ بس ڪم ڪاريون، ڪچھريون، چانهيون، مھمانن جي لسٽ، ڊرامن، ٽيبلوز جا اسڪرپٽ ۽ ڪاسٽيوم بس ڄڻ زندگي هڪ نئين رخ ۾ هلڻ لاءِ تيار هئي ۽ هي سڀئي ان کي ويلڪم ڪرڻ لاءِ تفريح سمجهي رهيا هئا.... ۽ جڏهن ته اهڙي تفريح کان فوراً بعد سندن امتحان ويجهڙ ۾ هئا، تنھن لاءِ سڀني استادن واعدو ڪيو هو ته هن ڀيري صرف اسٽوڊنٽ ويڪ ۾ سٺي ڪارڪردگيءَ تي اوهان کي سرٽيفڪيٽ ڏنا ويندا پر...... امتحان ۾ پڻ اوهان سان يعني پڙهندڙ ٻار سان ڪابه زيادتي نه ڪئي ويندي سو پورو هفتو.... ڌم ڌمان سان پروگرام ٿيا، تقرير جا، بحث مباحثن جا، نعتن، ڊرامن، ٽيبلوز، گانن ۽ ثقافت جا سڀ رنگ تان جو ادب جي رنگ کي به شاگردن پنھنجي هفتي جو شان بڻايو .... ۽ انساني حقن جي حوالي سان، ڪارو ڪاري، نياڻين جي تعليم، عورتن جا حق ۽ زندگيءَ جا نئين نسل لاءِ ايندڙ نوان لاڙن ۽ صورتن ۽ شڪلين جي بيان ٻڌڻ لاءِ شاگردن، اڪابرن ۽ اسڪالر، اديب ۽ شاعرن کي به نينڍ ڏني. پر آخري ڏهاڙي تي جڏهن اسٽيج سيڪريٽري مھمانن کي مٿي گهرائي رهيو هو ۽ مھمان اچي چڪا هئا، پنڊال ڀرجي ويو هو، ته اچانڪ آيل مھمانن مان هڪ تمام وڏي برجستي ڪردار ڳالهائڻ شروع ڪيو پنھنجو پاڻ سندس ڀرسان ساڄي کان سندس جوڙ جون ٿوريون۽ کاٻي کان اسان شاگردياڻيون هئاسين، هن ڪرسيءَ تي ويھندي ڪجهه ڀڻ ڀڻ ڪئي..... سماج جا ٺيڪيدار محبت جا عملبردار، انساني حقن جا پارکو، سڄاڻ، بنياد پرست سماج جي نيمن کي بدلائڻ گهرن ٿا. يعني اندر جي دنيا ته غلاظتن ۾ ڀڀوت ٿي پئي اٿن.
اڙي ڇوريون انهن جي بيانن تي نه وڃجو، اهي مڙد، پنھنجي امڙين، ڌيئن، ڀيڻن ۽ زالن کي ڪھاڙين سان ڪھندا اٿوَ. انهن جي خطابن ۽ ظاهري ڏيک تي نه وڃجو. مان ريکا، رابيل، سرسوتي ۽ رابيل تي ڄڻ بت بڻجي پياسين ۽ جڏهن هوءَ پاڻ خط، لاءِ گهرائي وئي ته هوءَ انهن سان گڏ بيٺي رهي. شاگردن ۽ آيل مھمانن کي خطاب ڪيائين، شاگردن ۾ سَنَدون ورهايون ويون ۽ اسين سڀ پنھنجي اندر رهنمائي ڪندڙ شخصيت جن کي اسان پنھنجو آئيڊيل قرار ڏينداآهيون، انهن شين کي ۽ سندن شين کي ڄاڻي سمجهي ورتوسين. ديس جا جهونجار ڪنھن وڏي نفسياتي بيماريءَ ۾ ورتل آهن جو سندن ڪجهه به نه هلي ٿي سي پنھنجي پوڄا ۾ پر آهن.
**