بنا عنوان
تون مون کي دل سان چاهيو ئي نه هيو، مان پنھنجي پر ۾ ان سموري سلسلي کي چاهت سمجهيو هو. ڇاڪاڻ جو اها منھنجي ذهن ۽ روح جي پھرئين پاڪيزه عبادت هئي، جنھن ۾ مان بظاهر خالي دل، خالي روح، خالي وجود، دنيا جي انڌير نگر ۾ حاصل ڪري ويٺس. پر اهابه حقيقت آهي، اي مھربان دوست ... !!؟؟ تو مونکي دل سان صرف هڪ تحفو ڏنو آهي جيڪو آهي، تنھنجي جدائي.... تون مون کان پري ڏيھه ئي ڇڏي وئين.
حقيقت ۾ تون پنھنجي سرشت ۾ ٻه واٽي تي هلڻ وارو فرد هئين، تنھنجي دنيا ۾ گهڻا ئي رنگ هئا. پر .... مون سمجهيو تون منھنجي رنگ ۾ رڱجڻ چاهين پيو..... جيڪا سماج ۾ منھنجي غلطي ليکبي .... پر ”سانول“ اسان جي زندگي ۾ صرف هڪ رنگ اٿئي ”عشق“ جو ..... پر قيامت ته اها ڪئي اٿئي عشق جا سڀ حرف به مون کان هجر جي گھرائين مان تو پاڻ ڏي ڇڪي وتان جڏهن تون پرينءَ جي ديس مان مون کي فون ڪال ڪئي؟ ڇو ۽ ڇاڪاڻ؟
**