وڏائي
هوءَ سنهڙي آواز، سنهڙي هاٺيءَ واري نوڪري پيشه مرد جي گهرواري هئي. قبيلائي ذات هجڻ ڪري سندس وڏائي سونھن، شادي هجڻ، ڪرڪيٽ ٽيم جي برابر ٻار هجڻ کان وڌندا. ان ذات کي اورچائي مان هن سان پھريون ڀيرو شادي جي هڪڙي تقريب ۾ مليس، جتي اوڙي پاڙي ۽ شھر جون سڀ سڀاويڪ عورتون شريڪ هيون. عورت ڪھڙي ادائن تي ناز ڪري ٿي سو ته سمجهه کان ٻاهر آهي. هر قسم جي سوچ رکندڙ مايون پاڻ ۾ تڪبر جا جزا رکنديون آهن، سو سارا به انهن مان هڪ هئي. سارا ناز ۽ انداز ۾ تمام ٺاهوڪي ته نه پر پوءِ به چڱي خاص پرڪشش هئي. مون سمجهيو ته ايترو جو رعب اٿس، اهو شايد پرڻيل جڻ، گهر ٻار هجڻ، مڙس جي نوڪري هجڻ واري سبب تي اٿس يا وري ......... جي گهڻي پير جو ذڪر ڪندي پر نه سائين هتي ته هيءَ مائي پنھنجي ذات پئي پڏائي.
سو .... اهڙي سوچ رکندڙ عورت سان پنھنجي ته لڳي ئي ڪونه .... سندس ساهراڻي ڳالهه شروع به اتان پئي ٿئي ته ختم به اتي پئي ٿئي، رکي رکي سو نه پئي آهي. پنھنجي مڙس جي جاهه ، جلال همت جو به ذڪر خير ڪيائين ٿي، سو هوءَ هڪ اڻ پڙهيل عورت هئي اسان جي سماج ۾ به وارث جي تقاضائن کي هاڻ بدلجڻ گهرجي. هاڻي جن کان سنڌ جي ماءُ انهن خلفشارن مان نڪرڻ کي ڇاڪاڻ جو سندس اهڙي سوچ مرد جو ۽ عورت جو سٺو ڪردار سامھون رکي پڙهيل لکيل ايم.اي پاس مرد کي گهٽ ۾ گهٽ ان پاسي تي توجھ ڏيڻ گهرجي ته ماءُ جي سوچ اولاد جلدي وٺندي آهي، شاديءَ کان پوءِ ٻڌوسين ته انهيءَ گهر جي ڇوڪري سندس ڇوڪري پنھنجي ڀاءُ جي شان کي وڌائڻ ۾ دوستيءَ جھڙي مقدس رشتي استعمال ڪري ٿي ۽ پنھنجي ڏاڍائيءَ تي هڪ غريب گهر جي ڇوڪري سمجهي وڃي ٿي ۽ انهيءَ ڇوڪري جو گهراڻو شھر بدلائي ٿو.
**