ڪلب
مسلسل چئن ڏينهن کان آئون پنهنجي ناٺيءَ ۽ سندس پٽن ذيشان ۽ ارمان سان گڏ جي شام جو ڪلب ويندو آهيان. يارهن سالن جا ٻئي ننڍڙا روزانو سوئمنگ پول ۾ تري تڙڳي پنهنجا ڪرتب ڏيکائيندا رهندا آهن. اڄ به سندن گهڻي اسرار تي، اڳم سوئمنگ پول تي وڃي، سندن ڪرتب ڏسڻ جو واعدو ڪيم تڏهن منهنجي جان خلاصي ٿي- ٻئي ڄڻا پاڻ سان گڏ تڙ جا چڍا، نڪ ۽ ڪنن کي پاڻي کان بچائڻ لاءِ ضروري سامان آڻيندا هئا- اسين جيئن ئي سوئمنگ پول جي ڏاڪن تي چڙهڻ جو ارادو ڪيو ته مين گيٽ بند ۽ در تي بيٺل سڪيورٽي گارڊ جو اشارو سمجهي هيٺ بيهي، حيرانگي ۾ ڏسندا رهياسين.
هر پاسي وڏي چؤ پچوءَ هلي رهي هئي- خاموشي ۽ شڪ سان هر ڪو هڪ ٻئي کي تڪي رهيو هو- ويتر مونجهه انهي ڪري ٿي رهي هئي جو ڪو ڪنهن سان راز نه پيو سلي، مسئلي تي سڀني جا وات سبيل ۽ خاموش هئا- پارڪ ۾ رکيل ڪرسين تي ڪجهه کائڻ پيئڻ لاءِ ويهڻ کان اڳ ۾، مون پنهنجي ناٺيءَ کي چيو:
“توهان وڃو ۽ ايڊمنسٽريٽر کان معلوم ڪريو ته ڇا ماجرا آهي؟”
“ها بابا” چئي هو هليو ويو- ڪجهه دير بعد جيئن ئي واپس آيو ته مون تڪڙ ۾ کانئس پڇيو:
“ڇا ڳالهه آهي؟”
هن اڳم پنهنجي ٻارن تي نگاهه وڌي ۽ پوءِ انهن جي مٿي تي هٿ گهمائيندي آهستي چوڻ لڳو :
“اڄ صبح سوئمنگ پول جي صفائي لاءِ جيئن ئي عملو پهتو ته انهن ٻارنهن ورهين جي ٻار وقار احمد جو لاش ترندي ڏٺو ۽ سڄي ايگزيڪيوٽو باڊي انهي مامري کي سلجهائڻ ۾ مصروف آهي.”
ايتري ۾ ارمان ۽ ذيشان پريشاني ۾ پيءُ کي چوڻ لڳا:
“بابا! هي اهو وقار ته ناهي جنهن ڪالهه اسان سان گڏ جي تار هڻڻ جو مقابلو پئي ڪيو.”
“ها پٽ، واقعي ڪيڏو نه پيارو هو.”
اهو چوندي هن جي اکين مان ڳوڙها ڳڙي پيا.