ٻه عورتون
مان جنهن ڳوٺڙي ۾ پيدا ٿيو هوس، تنهن ۾ هڪ عورت ۽ سندس ڌيءَ رهنديون هيون. اهي ٻئي مرض ڪابوس ۾ ورتل هيون، هڪ رات جڏهن پوري ڪائنات تي ماٺ مڙهيل هئي، تڏهن مون کي ماءُ ڌيءَ ننڊ واري حالت ۾ پنهنجي باغ ۾ گهمندي نظر آيون، جنهن تي ڪوهيڙو پکڙيل هو. ماءُ ڌيءُ کي چيو :” ها، ها مون کي خبر پئجي وئي آهي، منهنجي دشمن تون آهين، جنهن منهنجي جواني برباد ڪري ڇڏي. تنهن ڪري مون پنهنجي زندگيءَ جي پڊن تي زندگيءَ جي عمارت اڏائي........ اي ڪاش مان توکي ماري سگهان ها.“
ڌيءَ وراڻيس: ” اي قابل نفرت ۽ خود غرض پوڙهي، تون جيڪا منهنجي ۽ منهنجي آزاد فطرت جي وچ ۾ اچي وئين آهين ۽ جيڪا منهنجي زندگيءَ کي پنهنجي برباد زندگيءَ جهڙو بنائڻ ٿي گهرين، اي ڪاش، خدا توکي موت نصيب ڪري. “
ان ويل هڪ ڪڪڙ ٻانگ ڏني ۽ ٻئي عورتون سجاڳ ٿي پيون، پوڙهيءَ، نهايت شفقت مان چيو :” ڇا هيءَ تون آهين، منهنجي پياري ڌيءَ؟“
۽ ڌيءَ انتهائي پيار مان وراڻي ڏني : ”هائو، پياري امان.“