انصاف
هڪ ڀيري شاهي محلات ۾ دعوت ٿي. ان موقعي تي هڪڙو ماڻهو آيو ۽ پنهنجي پاڻ کي شهزادي جي آڏو پيش ڪيائين. سڀ مهمان هن ڏانهن متوجهه ٿيا. هنن ڏٺو ته سندس هڪڙي اک ٻاهر نڪري آئي هئي ۽ خالي جاءِ تان رتُ وهي رهيو هوس. کانئس شهزادي پڇيو،: ”تو تي ڪهڙو ڪلور ٿيو آهي؟“
هن وراڻيو ؛” مان هڪ عادي چور آهيان ۽ اڄ رات جڏهن اڃا چنڊ نه نڪتو هو تڏهن مان هڪ شاهوڪار جو دڪان ٻهارڻ ويو هوس، پر غلطيءَ سبب ڪاتار جي گهر ۾ گهڙي ويس، جيئن ئي مان دريءَ مان ٽپيس، تيئن منهنجو مٿو ڪاتار جي ڪرگهي سان لڳو ۽ منهنجي اک ڦسي پئي. ”اي شهزادا، هاڻ مون کي انصاف گهرجي.“
اهو ٻڌي شهزادي ڪاتار کي گهرايو ۽ فيصلو ٻڌايو ته هن جي هڪ اک ڪڍي وڃي.
ڪاتار عرض ڪيو: ”اي شهزادا، تنهنجو فيصلو صحيح آهي ته منهنجي هڪڙي اک ڪڍي وڃي. پر منهنجي ڪم ۾ ٻن اکين جي ضرورت آهي ته مان ان ڪپڙي کي ٻنهي پاسن کان ڏسي سگهان، جيڪو مان اڻندو آهيان. منهنجي پاڙي ۾ هڪڙو موچي آهي، جنهن جون ٻئي اکيون سلامت آهن، سندس ڪم ۾ انهن ٻنهي اکين جي ڪا به ضرورت ناهي.“
اهو ٻڌي شهزادي موچيءَ کي سڏايو. هو آيو ته هن جي ٻن اکين مان هڪ اک ڪڍي وئي. ان طرح انصاف جي تقاضا پوري ٿي وئي.