ديسي گڏهه - منظور ڪوهيار

ديسي گڏهه

منظور ڪوهيار | 1 منٽ

مان جيئن ئي آفيس پهتس، ڏٺم ته منهنجي آفيس جو نائب قاصد رمضان ڪنهن ڳوڙهي سوچ وچان مٿي کي هٿ ڏئي ويٺو هيو. مون سوچيو، ’اڄ وري موڪل وٺڻ لاءِ ڪو نه ڪو بهانو ڪندو.‘
پڇيومانس، ”رمضان خير ته آهي، ائين گمُ سمُ لڳو ويٺو آهين؟“
”اي سائين، ڳالهه نه پڇ ... ! اڄ ويو هيس اُن باغ ۾ جتي جانور ۽ پکي هوندا آهن“
”چڙيا گهر۾ ... پوءِ؟“ مون سمجھندي وراڻيو.
”اُتي بي انصافي ڏسي، ڏاڍو ارمان ٿيو“
”ڪهڙي بي انصافي!؟“
” اي سائين، هڪ پڃري ۾ ڏٺم ته آفريڪي پٽاپٽي گڏهه پيا ڊوڙين. ڇا چئبو آهي نڀاڳن کي؟“
”زيبرا“
”ها، اِهي ... جيبرا“
”پوءِ؟“
”غور سان ڏٺم، ته ٻئي ماديون!“
”پر اِن ۾ ناانصافي ڇاجي، نر زيبرا نه مليا هوندن!‘‘ مون کيس سمجهائيندي چيو
”اي سائين، نر زيبرا نه هيا، ته پنهنجا ديسي گڏهه ته موجود هيا. اُنهن کي ئي پڃري ۾ وجهن ها، ته جوڙ ٺهي وڃن ها.“رمضان وراڻيو.
” پوءِ تون اِها تجويز چڙيا گهر وارن کي ڇو نه ڏني؟“مون کائنس سوال ڪيو
”اي سائين، اِها ڳالهه منهنجي ذهن ۾ آئي ته سهي، پر پوءِ سوچيم، پنهنجا ديسي گڏهه ڪير ڏسڻ ايندو؟“ رمضان وراڻيو.
*