4.14 گونگو
هُو جڏهن ڄائو ته وات پٽيو هو. هر شيءَ کي حيرت ۽ عجب وچان گھوريندو رهيو. کيس اڇي ۽ ڪاري جي تميز ڪو نه هئي. لعل ۽ ٽانڊي کي، هڪ ڪري پئي ڄاتائين. ‘پيرڙو پنڌيرو’ جي آواز تي ننڍڙيون وکون کڻي هلڻ لڳو. ڪڏهن ڪريو پئي، ڪڏهن هليو پئي. لفظن جي تهه تائين پهچڻ جي ڪوشش ڪندو رهيو.ورجائي، سکي ويو ٻولي ڳالهائڻ. پر پوءِ محسوس ڪيائين ته لفظ به گورک ڌنڌو آهن. لفظ ظاهر ۾ جيڪي ٻڌڻ ۾ اچن ٿا، سمجھڻ ۾ اچن ٿا، اُهي ناهن. اقرار ۾ انڪار ۽ انڪار ۾ اقرار لڪيل آهي. محبت ۾ نفرت ۽ نفرت ۾ محبت ڇپ هنيون ويٺي آهي. ڊگھا جملا اظهار جون ڪوڙڪيون آهن. سچ کي به سونا ورق چاڙهڻا پون ٿا، سونهن کي بيان ڪرڻ لاءِ صرف ‘سونهن’ چوڻ ڪافي ناهي. ان جي به ايڊرٽائيزمينٽ ڪرڻي پوي ٿي. ان ڪري ڳالهائيندي ڳالهائيندي خاموش ٿي ويو. پوءِ خاموشي هن سان ڳالهائڻ لڳي. ۽ هو خاموشيءَ سان.
ماڻهن سمجھيو گونگو آهي.