امر جليل (2 منٽ)

مان کيس سڃاڻان. هو ڪنهن سمي کلندو هو، دل کولي کلندو هو، ٽهڪ ڏيندو هو، پاڻ کلندو هو، ٻين کي کلائيندو هو. پوءِ هو ڪيڏانهن گم ٿي ويو. ورهين کان پوءِ مليو، ته هو اُهو ساڳيو نه هو. مون کي اوپرو اوپرو لڳو، ...

امر جليل (2 منٽ)

هن اسان ڏانهن اشارو ڪندي چيو، ”توهين ٻئي وڏا بدمعاش آهيو.“ ڦندڻ وراڻيو، ”اسين ايڏي وڏي اعزاز جي لائق ناهيون، سائين.“ ”مان توهان ٻنهي کي چڱي طرح سڃاڻان.“ هن چيو، ”توهين ٻئي ڦڏيباز آهيو.“ ”سائين، اوهان ...

امر جليل (2 منٽ)

”اها ڪهڙي شيءِ آهي، جيڪا انسان ته ڏسي سگهندو آهي، پر الله تعاليٰ نه ڏسي سگهندو آهي؟“ اسلام آباد ۾ ٻه يونيورسٽيون آهن.هڪ يونيورسٽيءَ جو نالو پيپلز اوپن يونيورسٽي آهي ۽ ٻيءَ يونيورسٽيءَ جو نالو اسلام آب ...

امر جليل (2 منٽ)

هڪ شخص ڪنهن ڪاني ڪرامتن جي صاحب کي ٻاڏائيندي چيو، ”سائين، مون کي باطني ڪن عطا ڪر، ته جيئن مان ماڻهن جي اندر جا آواز ٻڌي سگهان.“ ڪاني ڪرامتن جي صاحب کيس خوب سمجهايو ته، ٻچا، ان ضد تان لهي وڃ. اهو شخص ض ...

امر جليل (1 منٽ)

ماڻهو دلبر هو، دلبر به اهڙو، ڄڻ ڪنهن عاشق جي دل! سنڌ وانگر سٻاجهو! ويجهو ويهبس، ته منجهانئس سنڌ جي سڳنڌ پئي ايندي. خوامخواهه پيو وڻي. چئجي ته، بس ويٺو ڳالهائجيس. چيائين، ”مان وڃان ٿو.“ مون کان ڇرڪ نڪر ...

امر جليل (2 منٽ)

14 آگسٽ تي موڪل هئي. ڦندڻ ۽ مان سڄو ڏينهن ڪراچيءَ جي رستن تي رلندا رهياسين، ۽ ڪهاڻين لاءِ مواد گڏ ڪندا رهياسين. ميونسپل ڪارپوريشن جا رستا جڏهن گسائيندي گسائيندي ٿڪجي پياسين، تڏهن سمر سيٽ اسٽريٽ جي هڪ ...

امر جليل (2 منٽ)

هڪ شخص پنهنجي نوجوان پٽ کي رسين سان ٻڌي، جڪڙي قابو ڪري کنڀي کڻائي آيو هڪ ڊاڪٽر وٽ! ڊاڪٽر حيران ٿي ويو. ڪجهه دير تائين ان شخص ۽ سندس جڪڙيل پٽ ڏانهن ڏسندو رهيو. مريضن جي پيهه سبب ڊاڪٽر ان شخص سان وڌيڪ ت ...

امر جليل (2 منٽ)

هڪڙي ڏينهن مون افلاطون کي چؤسول وٽ قلفي کائيندي ڏٺو. مان ڏاڍو حيران ٿيس. سندس پاسي ۾ وڃي بيٺس. کانئس پڇيم، ”تون افلاطون آهين؟“ وات مان ڪلفي ڪڍي جواب ڏنائين، ”ها، مان افلاطون آهيان.“ ”ڪمال آهي!“ چيم، ” ...

امر جليل (2 منٽ)

ڦندڻ جي ٽنگن ۾ سخت سور ٿي پيو آهي. مُرن وٽ سوڄ ٿي وئي اٿس. اسان وارو عامل ڪامل صحافي دوست اڄڪلهه مزي ۾ ڪونهي. ڌنو، فدا حسين ڦودنو، ۽ مان کيس پڇڻ وياسين. ڦندڻ جي ڪمري مان ڇت وارو پکو غائب هو، ۽ پکي وار ...

امر جليل (3 منٽ)

ڪجهه ڏينهن کان مون کيس پريشان پئي ڏٺو. هڪڙي ڏينهن پڇيو مانس، ”ميڊم، خيريت ته آهي نه؟“ جواب ڏنائين، ”ها، مڙيئي خيريت آهي.“ چيم، ”پريشان پيئي ڏسجين.“ مرڻينگ آواز ۾ چيائين، ”بس، ائين ئي.“ سوچيم، شايد موس ...