امر جليل (2 منٽ)

ڳالھ پئي هلي ڪنهن جي هئڻ ۽ نه هئڻ جي، سنڌوءَ پڇيو، “ڇا پيو سوچين چريا؟” منهن ورائي سنڌوءَ ڏانهن ڏٺم. چيم، “تنهنجي باري ۾ پيو سوچيان.” “منهنجي باري ۾!” “ها.” “ڇا پيو سوچين؟” “سوچيان پيو ته تون سچ ...

امر جليل (2 منٽ)

جڏهن حال اونداهو هوندو آهي، تڏهن ماضيءَ جي ڪنهن ياد جي روشنيءَ سان حال کي روشن ڪبو آهي! هيءَ ماضي قريب جي ڳالھ نه آهي، هيءَ ماضي بعيد جي ڳالھ آهي. هيءَ ان ماضي بعيد جي ڳالھ آهي، جڏهن اسان جي گفتگو زما ...

امر جليل (2 منٽ)

هڪ دفعي مون سنڌوءَ کي چيو هو، “اڄ توکان خيرات وٺڻ آيو آهيان.” سنڌوءَ مون ڏانهن غور سان ڏسندي چيو هو، “مان ويراڳڻ آهيان. مون وٽ ڇا رکيو آهي!” سنڌوءَ کان پڇيم، “تنهنجي جواب کي انڪار سمجھان.” سنڌوءَ چ ...

امر جليل (2 منٽ)

اسان ٻنهي هڪ ٻئي کان جدا رهي ڏٺو آهي، جدائيءَ جي گھڙين کي سرطان جي عذاب وانگر محسوس ڪري ڏٺو آهي، ڪجھ مهينن جي وڇوڙي کان پوءِملياسين. مان گذريل هفتي ڪم سانگي ڪراچي آيل هوس. ڪنهن ٻڌايو ته هوءَ به اڄڪلھ ...

امر جليل (2 منٽ)

سنڌوءَ چيو، “هر طرف اوندھ آهي، گگھ اوندھ آهي. مان هيبتناڪ اوندھ ۾ هڪ وک به اڳتي نٿي وڌي سگھان.” “تون ۽ مان تاريخ جي هر دور ۾ اوندھ ۾ ملندا رهيا آهيون.” چيم، “تنهنجو روپ اهو ئي رهيو آهي. مان هر دفعي م ...

امر جليل (2 منٽ)

“سنڌو.” “جي.” “مون کي حڪم ٿيو آهي ته تنهنجي باري ۾ نه سوچيان. تنهنجي باري ۾ نه ڳالهايان، تنهنجي باري ۾ نه لکان.” “پوءِ ڇا سوچيو اٿئي؟” “سوچيان پيو ته ڇا اِهو سڀ ڪجھ منهنجي لاءِ ممڪن آهي.” “ڇو ممڪ ...

امر جليل (2 منٽ)

ڪينجھر جي ڪنارن سان هلندي سنڌوءَ چيو، “زندگيءَ جو سفر پراسرار آهي.” مان بيهي رهيس. سنڌوءَ ڏانهن ڏٺم. هوءَ ڪجھ وکون کڻي بيهي رهي ۽ منهن ورائي مون ڏانهن ڏسڻ لڳي. سنڌوءَ پڇيو، “ڇا پيو ڏسين.” چيم، “تقدي ...

امر جليل (2 منٽ)

هن وقت رات جا اڍائي ٿيا آهن. مان تجسس ۽ تعجب وچان هيءُ قصو لکي رهيو آهيان. جنهن ڪيفيت مان، مان لنگھي رهيو آهيان، تنهن ڪيفيت مان اڳ به انيڪ دفعا لنگھي چڪو آهيان. هر دفعي ان قسم جي ڪيفيت مون کي تجسس جو ...

امر جليل (2 منٽ)

ملياسين ته ائين محسوس ٿيو، ڄڻ روهين کان پوءِ مليا هئاسين. چيائين، “مان سمجھان ٿي مون کي وساري ڇڏيو اٿئي.” “سنڌو.” چيم، “اجازت ڏئين ته مان تنهنجي سوال جي جواب ۾ پنهنجي هڪ ڪهاڻيءَ جو جملو ورجايان.” “و ...

امر جليل (3 منٽ)

نه سنگيت آهي، نه خوشبو آهي، تڏهن به تنهنجي ياد جو پڙلاءُ آهي. مان سمجھان ٿو، ماٺ ۾ مون کي ڪي ورهيه گذري ويا ها، جو سنڌوءَ مون کان پڇيو هو، “ڇا پيو سوچين؟” مون ڪنڌ کڻي، ٿڪل ٿڪل نگاهن سان هن ڏانهن ڏٺو ...