نورالهديٰ شاهه (20 منٽ)

۽ پوءِ هن جي شادي ٿي وئي. بلڪل ائين جيئن سڀني جي ٿيندي آهي. ڏاڍي ڌام ڌوم سان ڄڃ آئي، هن کي مينا بازار جيان سينگاريو ويو ۽ پوءِ نڪاح جي ٽن ٻولن سندس زندگي جون راهون ائين مٽائي ڇڏيون، جو پل اپل لاءِ ته ...

نورالهديٰ شاهه (39 منٽ)

ڪڻس پهريون وارو کدوءَ سان ڏٺو هئم. کدوءَ سندس نالو ربو دادا ٻڌايو هو. اها پوءِ خبر پئي ته سندس نالو رب نواز آهي، پر لوڪ هن کي ربو دادا ئي سڏيندو هو. سدائين شراب جي بوتل هٿ ۾ هوندي هئس. سندس وار گل جيا ...

نورالهديٰ شاهه (33 منٽ)

جڳن کان من ۾ واسو ڪيل اڻپورو سپنو، اڄ به جڏهن هانوَ تي هُري ايندو اٿم ته ويٺي ويٺي لڱ سمورا ڪانڊارجيو وڃنم. چؤواٽي تي سنگسار جي رسم، زنا جي ناقابل معافي ڏوهه ۾ زوريءَ گهليو وڃنم، حضرت عمر فاروق رضه جي ...

نورالهديٰ شاهه (9 منٽ)

ڪهاڻيون لکڻ جي وچ ۾ ايڏو ڊگهو gap، ائين ئي آ- ڪارڻ نه هو. ان جو ڪارڻ هو، داخلي ۽ خارجي حالتن مان منهنجي شعور جو ٽڪراءُ ۽ اُن سان سهمت ٿي نه سگهڻ. ڏسڻ واري اک ۽ محسوس ڪرڻ واري اک جو پاڻ ۾ اختلاف. هر من ...

نورالهديٰ شاهه (7 منٽ)

تباهه ٿي ويل ڪائنات جو آخري منظر. هوريان هوريان اُٿندڙ دونهون، بوءِ، تپي ڳاڙهو ٽامو ٿي ويل آسمان ۽ ڦاٽي ڳڀا ڳڀا ٿي ويل ڌرتي. وچ ڪائنات ۾ ٽياس مٿان ٽنگيل آخري مئل ماڻهو. سڀئي آواز مري ٺري ويل. موت جي ا ...

نورالهديٰ شاهه (6 منٽ)

رات سناٽو ماڻهوءَ جي اندر منجهه ڀرجي آيل بوءِ هوا ۾ گهلي ويل ۽ ڏامر جي ڪاري سڙڪ تي ڀاري بوٽن جي ٺڪ ٺڪ، ڪُک ۾ چڀندڙ اسٽين گن جي نالي/موت جي ڌمڪي. ڳجهن جو لامارو جيئرو انسان ــــ جنهن تي کين لاش جو گمان ...

نورالهديٰ شاهه (15 منٽ)

سج لهي سانجهي ٿي هئي. کهنبي آڪاس تي بادلن کان به هيٺ پکي آکيرن ڏانهن ٿي موٽيا. پاڻيءَ مٿان ترندڙ ٻيڙين ۽ لانچن جون بتيون پاڻيءَ ۾ گڏجي ان کي سون رنگ ڪري رهيون هيون. لانچ اندر ريسٽورينٽ ۾ ڪيترا پل لنگه ...

نورالهديٰ شاهه (4 منٽ)

وشال سمونڊ جي ڪناري ڄڻ جڳن ڪنان بيٺو آهيان. منهنجن پيرن هيٺان ڄڻ صدين تي ڦهليل اتهاس آهي – مان سوچيان پيو، ڇا ماڻهوءَ جو سمورو سفر دائري جو سفر آهي ۽ ماڻهوءَ جا سمورا سپنا – احساس – آدرش هڪ ڊگهو چڪر ڪ ...

نورالهديٰ شاهه (10 منٽ)

موت جي ڏسا ڏانهن ويندڙ سمورا رستا ۽ زندگي انهن رستن تي پٿون پيرن سان هلندڙ. ڏامر جي ڪاري تپي ٽامو ٿيل سڙڪ ــــ آڳ اوڳاڇيندڙ آسمان ــــ سناٽو ـــ ساڻ ساڻ – وک وک هلندڙ مڙد ۽ عورت. ”ڏس نه – ڪيڏي سُندر آ ...

نورالهديٰ شاهه (17 منٽ)

روهڙي جنڪشن تان ريل ڪنجهندي، سهڪندي، ٿڪل ٿڪل نوع ۾ زمين تي وڇايل پٽن مٿان رڙهڻ لڳي (سج لهي رهيو هو ۽ آسمان رت ۾ ٻڏل چنريءَ جيان ٿي محسوس ٿيو) اوچتو مان ڇرڪي سوچيان ٿو ’اڇا! هيءُ سنڌ آهي!؟‘ ۽ مان پنهنج ...