اصغر پتافي (32 منٽ)

جون مهيني جو ڳاڙهو ۽ گرجندڙ سج جڏهن ٿر جي سمورن ويران علائقن جي مڙني مٿان ڪوسين لُڪن واري لت رکي تڙپائي تڙپائي، جڏهن ڪراچيءَ واري وشال سمنڊ جي بي رحم ڇولين حوالي ٿي وڃي ٿو. تڏهن رات جو وجود ڪنهن پنجاب ...

اصغر پتافي (19 منٽ)

هو پنهنجي بيڊ روم ۾ اڪيلو ويٺل هو، کوڙ پريشانين سندس ذهن کي سُن ڪري ڇڏيو هو. ڪيئي زهر جهڙيون سوچون هيون، جيڪي هن جي ذهن کي ڏنگينديون ٿي رهيون. گهڙي گهڙي پل پل هن سوچيو ٿي ته ايڏيون ته خطرناڪ ريهون ڪجن ...

اصغر پتافي (8 منٽ)

سلمه پنهنجي ڪمري ۾ ڊريسنگ ٽيبل جي آئني آڏو اچي ويٺي. هن پنهنجي ڪمري جو در اندران واري ڇڏيو هو پر پوءِ به پاڙي ۾ سحر جي شادي جي وڄندڙ دُهل جو آواز هن جي ڪنن تائين چٽو ٻُڌجي رهيو هو. جيڪو هن جي دل تي دُ ...

اصغر پتافي (12 منٽ)

رئيس رسول بخش جي گُذاريي کي 15 ڏينهن کن ٿي چُڪا هُئا، پر پوءِ به سويرا اڃان بدن تان ڪارا ڪپڙا نه لاٿا هُئا...... ڪارا ڪپڙا بدن تان لاهي به ڪيئن..........؟ هر لمحو رئيس جي موت جو سڏڪو لڳندو هو هِن کي، ...

رسول ميمڻ (22 منٽ)

(سنڌي ادبي سنگت پاران ڏنل ليڪچر) علامت نگاري ادبي طرح وضاحتي ادب نه پر ڪنهن شيءِ کي علامت ڏئي اڀارڻ يا اڳتي آڻڻ آهي جنهن جو مقصد سوچن کي نئي معنيٰ ڏئي پيش ڪرڻ آهي، اهي سوچون جيڪي وڄ جي اوچتي چمڪڻ جي ...

رسول ميمڻ (13 منٽ)

مينهن گهڻو نه وسيو هو، بس پري پري تائين رستن ۽ ميدانن ۾ ڇڻڪار ٿي ويو هيو، مينهن کان پوءِ تيز لڳندڙ هوا مٽيءَ جي نه اڏامڻ ڪري صاف ۽ شفاف هئي، ڪچن رستن تي ٿوري چيڪڙ ٿي پئي هئي ۽ هر طرف مٽيءَ جي خوشبو ڦه ...

رسول ميمڻ (14 منٽ)

”ڪائنات جيڏي وسيع جهنگ ۾ هڪ دفعي ڪو شينهن ڪنهن ماڻهوءَ کي ڊڪائيندو ڀڄندو ٿي ويو، دهشت ۽ خوف کان ڀڄندڙ ماڻهوءَ جي گف ٿي ڳڙي ۽ هو پوئتي ڏسڻ کان سواءِ پنهنجو ڀرپور زور لڳائي ڄنگهن کي تيزيءَ سان حرڪت ڏيند ...

رسول ميمڻ (18 منٽ)

سج تۡخليق ٿيو ته ان جي پهرين ڪرڻن سان گڏ ٻه ٽهڪ سفر ڪندا اچي ٻرندڙ ڌرتي تي ڪريا. اهي ان ڌرتي جي هر شي ۾ سمائجي ويا. هوائن ۾، پاڻي ، پهاڙن ، سرسبز ميدانن ۽ ريگستانن بيابانن ۾ اهي ٽهڪ جن ۾ هڪ ٿلهي آواز ...

رسول ميمڻ (8 منٽ)

اها بهار جي مند هئي، ويگن رستي تي ڊوڙندي پئي وئي، هوا ۾ ٿڌ جو تاثر هاڻي هلڪو ٿي چڪو هيو، سيارو ويندي ويندي پويان مينهن ۽ جهڙ جا عڪس اڀ ۾ چٽيو پنهنجي منزل طرف هليو ويو هيو، تنهن هوندي به هن ٿڌي هوا جو ...

رسول ميمڻ (23 منٽ)

شهر جنهن ۾ هڪ قهر متو پيو هيو. ان جا در، دريون ۽ چوسول رت سان رنگجي ڳاڙهي ٿي ويا هيا. خوف تيز گرم هوا جيان پئي گهليو، هر اک مان حيراني ڦاٽي ٻاهر ٿي نڪتي، وات عجب مان ڦاٽي پيا هيا، جن ۾ خشڪ ۽ بي آب زبا ...