نورالهديٰ شاهه (39 منٽ)

ڌرتيءَ جي ٻرندڙ گولي تي ڪو رهجي ويل سپنو آهيان آئون (يا – صليب جو نشان آهيان). ڌرتيءَ جي پوڙهيءَ ڇاتيءَ تي اگهاڙن پيرن ڊوڙان ٿي، جنم جنم کان. پير پٿون ۽ اکيون آڳ اُلا. ڪو پريم پل آيو ئي نه زندگيءَ ۾. ...

نورالهديٰ شاهه (19 منٽ)

سڄو ڏينهن سڄي رات برسات پوندي رهي هئي. سڀ ڪجهه ڪلهن تائين بيٺل پاڻيءَ ۾ لڙهندو رهيو هو. مٽيءَ جا ڪچا گهر، کٽون، ڪپڙا، ٿانوَ ۽ ماڻهو، جن جي چهرن تي موت جا ڀاوَ ائين ڦهلجي ويا، ڄڻڪ انيڪ لاش قبرن مان نڪر ...

نورالهديٰ شاهه (13 منٽ)

نما شام جا هوريان هوريان ٻڏندڙ پاڇولا، ڌرتيءَ تي پکڙجي آيا هئا. هن جي اونداهي ڀاڳ جيان رات جون اونداهيون به پر پکيڙڻ لاءِ ڄڻ آتيون هيون. قبرستان ۾ هوا جا سڏڪا، وڻن جي جهومندڙ پنن جي سر سر، موت جهڙي سا ...

نورالهديٰ شاهه (13 منٽ)

سانجهيءَ ٽاڻي اولهه ۾ ٻڏندڙ سج – ٽٻي هڻڻ کان اڳ چيو – ڪو آهي!! – جو منهنجي جڳهه والاري!! هڪڙي ننڍڙي ڏيئي ڪنڌ مٿي کڻي چيو – آئون ڪوشش ڪندس. (ٽيگور) ۽ گهور اونداهين ۾ (جڏهن اولهه جي پلاند ۾ سج ٻڏي چڪو ...

نورالهديٰ شاهه (16 منٽ)

گذريل انيڪ راتين کان مان ستي ئي ڪين آهيان ۽ گذريل انهن انيڪ راتين ۾ بس هڪ ئي سپنو ڏٺو اٿم. ماڻهو ماڻهوءَ کي ڪهي رهيو آهي ۽ دنيا ۾ جيترا به ماڻهو آهن (مون کان سواءِ) انهن جي ڪلهن تي ڪنڌ ناهن ۽ سيني ۾ م ...

نورالهديٰ شاهه (23 منٽ)

تال سوک ڪر پٿر ڀيو، هنس ڪهين نه جاءِ، پڇلي پريت ڪي ڪارني، ڪنڪر چُن چُن کاءِ. (ڪبير ڀڳت) وڇوڙي کان پوءِ وڻن تان سڪل پيلا پن هڪ هڪ ڪري ڇڻندا رهيا هئا، هن جي مٿان ۽ آس پاس. ڀر مان ننڍڙو پٿر کڻي ...

نورالهديٰ شاهه (15 منٽ)

هن جي ڄمڻ جو اوسيئڙو به ڪيڏو هئن، پر نڀاڳي ڄائي به ته ائين جو سموريون آسون اميدون بي موت مري ويون. ڄمندي ئي بک جو شديد احساس پيٽ ۾ لڪائي ائين روئندي سڏڪندي آئي، ڄڻ هن لاءِ هن جڳ ۾ کير جي سبيل ورهائجي ...

نورالهديٰ شاهه (9 منٽ)

سج ماڻهوءَ جي من جيان هوريان هوريان ٻڏندو آهي – ٻڏندڙ سج جي آخري ڪِرڻي کن لاءِ ٽمڪو ڪيو ۽ اُجهامي ويو. ساڻ ئي اُجهاڻو هو روڊ جي ڪاري ماتمي ڇاتيءَ تي ڦهليل سندس پاڇولو – هو پنهنجي سڃاڻپ کان ڪٽيل شهر جو ...

نورالهديٰ شاهه (29 منٽ)

پتڪڙو هئس. تڏهن، اسڪول ويندو هئس ڦاٽل ڳوٿريءَ ۾ ڪتاب وجهي. رات جو جڏهن امان کان ماني گهرندو هئس – تڏهن امان مون کي ماني ڏيڻ بدران آسمان تي تارا ڏيکاريندي هئي. هو ڏس ڀٽون – هو آهي ٽيڙو - ۽ هوءَ کٽ آهي. ...

نورالهديٰ شاهه (10 منٽ)

دور – دور تائين ماڻهوءَ جو رت وهندو ٿو وڃي. شانتي ڪانهي. (سرور دکم دکم – سڀ ڪجهه دک آهي – سڀ ڪجهه دک آهي) ڪيڏي اُساٽ آهي. دونهين جا بادل چؤڏس ڦهليل – (هاءِ) منهنجو ساهه ٿو ٻوساٽجي. (ڇا مان مري رهيو آه ...