ڏند آهن،
ڀڳڙا ناهن،
ڀڳڙا آهن،
ڏند ناهن.
ڪچي گهٽيءَ جي ڪنڊ تي ڀڳڙن جي دوڪان تي بيٺل حاڪم علي لڳاتار ڪم ڪندي ٻپهريءَ تائين واندو نه ٿيو. ماڻهن جي رش کٽڻ جو نانءُ ئي نه پئي ورتو ڄڻ سڄي شهر ڀڳڙا کائڻ ...
ڪنهن زماني ۾ ڪو عاشق شهر کي ڏنل قلعي نما ڀت ٻاهران ڦهليل ريگستان جي ڪنهن ڀٽ تي ليٽيو پيو هوندو هيو. ان جا ڪپڙا ائين ليڙون ليڙون هوندا هيا جيئن باز سٽيل ڪبوتر جا کنڀ. عاشق ڀٽ تي ليٽي عرش پيو ڏسندو هيو ...
جيئرو انسان اگربتي جيان دُکي ٿو، پر هو ڄڻ جيئرو هوندي به مري چڪو هيو، هن جي مَن جي چڻنگ وسامي چڪي هئي. روز شام جو ٻه نوڪر هن کي ٻانهن ۾ هٿ وجهي ان بلند عمارت آڏو روڊ جي ٻئي پاسي ڪرسيءَ تي ويهاري هليا ...