رسول ميمڻ (13 منٽ)

هن پڇيو. ”ڪيئن ٿي لڳان؟“ مون چيو ”هيڊو جسم، سايون رڳان.“ رهاڪن جي ان ويڙهي اندر صرف هڪ ڪوٺي هئي، جنهن کي ڪچين سرن ۽ گاري سان ٺاهيو ويو هيو. پورو ويڙهو جيڪو اٽڪل پندرهن مردن، ويهن عورتن ۽ گهڻن ٻارن تي ...

رسول ميمڻ (13 منٽ)

ڪڏهن نخلستان جي ان کوهه چوڌاري اٺ ائين ڦرندو هيو جيئن هو خدا کان پنهنجا گناهه بخشرائڻ لاءِ طواف ڪندو هجي. اتي ايٽ ۾ اٺ گيان ۾ گم اکيون بند ڪري گول ڦرندو هيو. کوهه جي ڪينرين مان پاڻي هيٺ ڪرندو هڪ وڏي ن ...

رسول ميمڻ (22 منٽ)

”مينهن مزار پسيل پڪسرو پيچرو، قدمن جي آواز تي ڪبوتر آکيري مان اڏري ويو.“ ڳوٺ جو انڌو ڪوي کٻڙ جي ڏنگي ڦڏي لٺ سهاري کجين جي وچ مان ويندڙ ڪچي پيچري تي هليو ٿي ته سندس پراڻي جتيءَ مان ڌوڙ، ٽهڪندڙ پاڻيءَ ج ...

رسول ميمڻ (25 منٽ)

”ڏيئي جي لاٽ مٿان روشني هيٺان ٻاٽ.“ ڪنهن وسيع ۽ عريض درياهه جي ڪپ تي ڪو شهر آباد هيو. شهر کان ڏور چن جي پٿرن جا ننڍا وڏا پهاڙي سلسلا هيا، جن تان چڙهي جڏهن ڏسبو هيو ته اهو نديءَ ڪناري اڏيل شهر ائين لڳن ...

رسول ميمڻ (25 منٽ)

”وڻي پئي، جڏهن عبادت لاءِ هٿ کڻي پئي. هن ۾ خدا هيو، هوءَ مون ۾ هئي.“ پئٿالاجسٽ ڊاڪٽر ربنواز اسپتال جي ڪوريڊور مان لنگهي ليبارٽريءَ تائين پهتو ته سندس پويان نرس الوينا ٿڌي آهه ڀري ڪنهن کي چيو ”سڀ وڏيون ...

رسول ميمڻ (15 منٽ)

”پتنگ، رات جو اڏريا پئي. ڏينهن جو هوا اڏاريا پئي.“ ”جڏهن حضرت حسين کي شهيد ڪيو ويو ته ڪبوتر روئندا ان جي رت تي لٿا ۽ انهن جا پير ڳاڙها ٿي ويا. اهو ئي سبب آهي جو ڪبوترن جا پير اڄ به ڳاڙها آهن.” نجف ت ...

رسول ميمڻ (8 منٽ)

اُهي چار فرد موڪل وارو ڏينهن گڏ گذاريندا هيا، لياريءَ جي جهونا مسجد وٽ جيڪو رستو بغداديءَ ڏانهن وڃي ٿو. اُتي اهو فليٽ هيو، فليٽ ڇا هيو بس فليٽڙو هيو، جنهن ۾ هڪ ڪمرو، ڀرسان دالو ۽ پاسي کان رنڌڻو هيو، ا ...

رسول ميمڻ (15 منٽ)

واڻ، ڇڳل هيو، پوءِ به هڪ ٻئي ۾، ڦاٿل هيو. پڇاڙڪن ڏينهن حاجيءَ لاءِ موت مسئلو هيو، اٿندي ويهندي هن تي موت سوار هيو، هن جي هڪ ڄنگهه ڪم ڪرڻ ڇڏي ڏنو هيو، هٿ ڦري ويو هيو ۽ واڇ چٻي ٿي وئي هئي. موت هن ل ...

رسول ميمڻ (6 منٽ)

ڳوٺ کان ڪوهه پري اتر طرف جتي انبن جا وڻ هيا، انهن وچ ۾ خدا بخش جو کوهه هيو. کوهه ڇا هيو ڄڻ خدا بخش هڪ گهر جو الڳ ڳوٺ اڏيو هيو. هن جي چار جريب زمين کوهه جي پاڻيءَ تي آباد ٿيندي هئي ۽ گهر کوهه ويجهو زمي ...

رسول ميمڻ (9 منٽ)

شاخ جي ٻنهي پاسن کان وڻ ۽ ٻوڙا سڪي ويا. ڪڏهن اهي ساوا هوندا هيا. شاخ ڪنن تائين وهندي هئي. هاڻي شاخ ۾ ڌوڙ ائين اڏرندي هئي ڄڻ پوئڪيءَ جو روح. پوئڪي خاص مڇي هئي جيڪا شاخ جي وهندڙ پاڻيءَ تي حڪمراني ڪندي ه ...