رسول ميمڻ (15 منٽ)

هو چور هيو، هڪ عقلمند چور. جڏهن ننڍو هيو ته هن انڌن فقيرن جي ڪشڪولن مان پئسا چورايا. جڏهن جوان ٿيو ته دليون چورايون ۽ جڏهن پوڙهائپ کي ويجهو ٿيو ته هن کي خبر پئي ڪٿي نوفل جو محل آهي جتي ابوجهل جي پندرن ...

رسول ميمڻ (22 منٽ)

(سنڌي ادبي سنگت پاران ڏنل ليڪچر) علامت نگاري ادبي طرح وضاحتي ادب نه پر ڪنهن شيءِ کي علامت ڏئي اڀارڻ يا اڳتي آڻڻ آهي جنهن جو مقصد سوچن کي نئي معنيٰ ڏئي پيش ڪرڻ آهي، اهي سوچون جيڪي وڄ جي اوچتي چمڪڻ جي ...

رسول ميمڻ (13 منٽ)

مينهن گهڻو نه وسيو هو، بس پري پري تائين رستن ۽ ميدانن ۾ ڇڻڪار ٿي ويو هيو، مينهن کان پوءِ تيز لڳندڙ هوا مٽيءَ جي نه اڏامڻ ڪري صاف ۽ شفاف هئي، ڪچن رستن تي ٿوري چيڪڙ ٿي پئي هئي ۽ هر طرف مٽيءَ جي خوشبو ڦه ...

رسول ميمڻ (14 منٽ)

”ڪائنات جيڏي وسيع جهنگ ۾ هڪ دفعي ڪو شينهن ڪنهن ماڻهوءَ کي ڊڪائيندو ڀڄندو ٿي ويو، دهشت ۽ خوف کان ڀڄندڙ ماڻهوءَ جي گف ٿي ڳڙي ۽ هو پوئتي ڏسڻ کان سواءِ پنهنجو ڀرپور زور لڳائي ڄنگهن کي تيزيءَ سان حرڪت ڏيند ...

رسول ميمڻ (18 منٽ)

سج تۡخليق ٿيو ته ان جي پهرين ڪرڻن سان گڏ ٻه ٽهڪ سفر ڪندا اچي ٻرندڙ ڌرتي تي ڪريا. اهي ان ڌرتي جي هر شي ۾ سمائجي ويا. هوائن ۾، پاڻي ، پهاڙن ، سرسبز ميدانن ۽ ريگستانن بيابانن ۾ اهي ٽهڪ جن ۾ هڪ ٿلهي آواز ...

رسول ميمڻ (8 منٽ)

اها بهار جي مند هئي، ويگن رستي تي ڊوڙندي پئي وئي، هوا ۾ ٿڌ جو تاثر هاڻي هلڪو ٿي چڪو هيو، سيارو ويندي ويندي پويان مينهن ۽ جهڙ جا عڪس اڀ ۾ چٽيو پنهنجي منزل طرف هليو ويو هيو، تنهن هوندي به هن ٿڌي هوا جو ...

رسول ميمڻ (23 منٽ)

شهر جنهن ۾ هڪ قهر متو پيو هيو. ان جا در، دريون ۽ چوسول رت سان رنگجي ڳاڙهي ٿي ويا هيا. خوف تيز گرم هوا جيان پئي گهليو، هر اک مان حيراني ڦاٽي ٻاهر ٿي نڪتي، وات عجب مان ڦاٽي پيا هيا، جن ۾ خشڪ ۽ بي آب زبا ...

رسول ميمڻ (15 منٽ)

جيستائين نظر ٿي کٽي تيستائين نيراڻ هئي، سمنڊ جون ڇوليون مرگهيءَ جي مريض جيان ڇڙيون هڻي ٿي ڦٿڪيون، پاڻيءَ مٿان ترندڙ گج ڄڻ انهن جي وات مان ٿي نڪتي، هر طرف هڪ لڙ هيو جيڪو تيز هوا جي گهو گهاٽن مان اٿي سم ...

رسول ميمڻ (10 منٽ)

ٻار روئندو رهيو، ان بس ئي نه پئي ڪئي. ماڻهن جو هجوم هيو جيڪو اتي اچي ڪٺو ٿيو هيو. هر ڪنهن پنهنجي ڳالهه پئي ڪئي. ”ان کي پڪ سان پيٽ ۾ سور آهي“. ڪنهن ڳالهايو ”ڊاڪٽر کي ڏيکاريوس“. هجوم ٻار کي کڻي ڊاڪٽر وٽ ...

رسول ميمڻ (12 منٽ)

”هو ڏس شايد ڪارو نانگ آهي“ عورت چيو ”ڪيئن نه وڻ جي ٽاري ۾ پڇ سان وڪڙ هڻي ڦوڪارا پيو ڇڏي“. هن ڪنڌ کڻي ڏٺو. ”ها واقعي اهو به ڪنهن بديءَ جو روپ آهي، اسان جي راهن ۾ اڃا به اهڙيون ڪيئي بلائون اينديون، جن ک ...