اقبال بلوچ (4 منٽ)

پندرهن، ويهه سال اڳ خزاني آفيس حيدرآباد جو ملازم ۽ اسٽيج، ريڊيو ۽ ٽي وي آرٽسٽ مرحوم عبدالستار مگسي، ريڊيو پاڪستان حيدرآباد جو محنتي پروڊيوسر مرحوم محمد انور هڪڙو سان، حسين آباد، حيدرآباد ۾ عبدالستار م ...

اقبال بلوچ (3 منٽ)

ڪو زمانو هو جو انور هڪ خوش طبع نوجوان هو. مرڪ هر وقت سندس چپن تي رقص ڪندي هئي. پر اڄ هو ساڳيو انور اداس ۽ پريشان آهي، سندس چهرو ڪومائجي چڪو آهي، ائين ٿو لڳي ڄڻ سندس آرزوئن جو محل باهه ۾ سڙي رک ٿي چڪو ...

اقبال بلوچ (4 منٽ)

ادا مان پڙهندس. ڀاءُ مون کي موڪل وٺي ڏي…… مان پڙهان. مان… ادا، او ادا…… ادا مان ڊاڪٽرياڻي ٿيندس. سڏڪن سان، بلقيس پنهنجي ڀاءُ کي ليلائي رهي هئي، جيڪو خود ڊاڪٽري پڙهي رهيو هو. سڄي ڳوٺ ۾ اهو واحد گهر هو، ...

اقبال بلوچ (5 منٽ)

هن تعليم ئي ان لاءِ پرائي هئي ته هو غلط ريتن ۽ رسمن کي ختم ڪرڻ ۾ مدد ڪري سگهي. اجاين وهمن کي ٻنجو ڏيئي سگهجي. ڳوٺ ۾ رسمن سبب نياڻيون قيد ٿيون ويٺيون آهن، انهن کي اٿاري سگهجي، انهن جي فائدي لاءِ سوچجي. ...

اقبال بلوچ (2 منٽ)

هڪ دفعي شهر جي وسندڙ چوڪ مان گذر ڪيم. ماڻهن جا انبوه هجن. ڪو ڪٿان پيو آواز اچي، ته ڪو ڪٿان. جيتريون هيون زبانون، اوتريون ئي هيون ڳالهيون… مون به وڌي ڏٺو هڪ لاش… ڪپڙا ڦاٽل، وار وکريل… ڀريل بت، ٿلها ٻان ...

اقبال بلوچ (4 منٽ)

شانو جيئن وڏي ٿيندي ٿي وئي، تيئن جواني رنگ پئي ڪڍيا… جواني ڏانهن قدم وڌائيندي، پنهنجو سانورو رنگ، گلابي رنگ ۾ بدلايائين پئي. هاڻ ته سندس ڳٽا گلاب جي گل وانگر ڳاڙها ٿي چمڪڻ لڳا هئا. وڏيون وڏيون اکيون، ...

اقبال بلوچ (3 منٽ)

عارف جڏهن گهر ايندو هو ته رخسانه هن جي خدمت ۾ لڳي ويندي هئي. صابڻ ۽ ٽوال کڻي، ماني لڳائي ۽ پوءِ گڏجي کائيندا هئا. کل، خوشي، ٽهڪڙا، پيار، محبت ۽ شادمانيون سندس گهر جو مقدر بنجي چڪيون هيون. ٻنهي جي محبت ...

اقبال بلوچ (2 منٽ)

سمهڻو ته هو مرحيات سان، هاڻي ته آ ڊهڻو… جوان ڇوڪري جو جذبو… اڌمو… دل جي اٿل… پر اڪيلائي… چار پنج ٻار… سندس جوان هوندي، مڙس جو گذاري وڃڻ… پر پوءِ… ڪنهن کي به قبول نه پوڻ… سبب گهڻا ٻار… هن جي دل ۾ اهي ج ...

اقبال بلوچ (5 منٽ)

پريم هو ته صرف روتي سان- هن کان ڪيئن ٿي جدا ٿي سگهيس- جنهن منهنجي زندگي ۾ اوتي ڇڏيو- لازوال پيار. روتي ۽ منهنجو پيار ٿيو ڄڻ وڄ ڪري هجي، ماڻهن مٿان – ڳائڻ لڳا اسان کي- ڳايو ٿي جيئن- ٻڌبا پئي وياسين پيا ...

اقبال بلوچ (4 منٽ)

هن منهنجو هٿ پڪڙيو، پنهنجي چيچ مان ڇلو لاهي، منهنجي چيچ ۾ وڌائين ۽ منهنجي چيچ جو ڇلو لاهي، پنهنجي چيچ ۾ پاتائين. صرف ايترو چيائين ته “سنيل، اسان غريبن جي دل ٺڪرائجو نه…” ۽ هلي وئي منهنجي ڪمري مان هڪ ٿ ...