شبنم گل (8 منٽ)

وقت جي چهري تان رات جو پلئه کسڪي رهيو آهي. هرطرف خاموشي آهي. دل کي زخمي ڪندڙ خاموشي. ثانيه جون اکيون گهڙيال ۾ کتل آهن. رات جا ٻه ٿيا آهن. اڃان رات گذرڻ ۾ ڊگهو وقت باقي آهي. سندس مڙس الطاف گهري ننڊ ۾ آ ...

شبنم گل (13 منٽ)

هوءَ آزاد فضائن ۾ وڻن مٿان اڏامندي رهي ٿي، اڏامڻ ۾ هڪ وڻندڙ احساس لڪل آهي، جيڪو لهرن ۾ ترندي محسوس ٿيندو آهي. وقت لهرن جي دائري ۾ قيد آهي، پر فضا لامحدود آهي. زمين جي حدن کان ٻاهر هر شيءَ مختلف آهي. ...

شبنم گل (16 منٽ)

سمنڊ جي لهرن تي سج جا ڪرڻا جرڪي رهيا آهن، ڊيڪ تي مسافر ڪچهري ۾ رڌل آهن. پاڻي جو هي جهاز مسافرن کي هڪ خوبصورت جزيري ڏانهن وٺي وڃي رهيو آهي. اڪثر ماڻهو پنهنجي خاندان سان اونهاري جون موڪلون گذارڻ لاءِ وڃ ...

شبنم گل (9 منٽ)

ڊائنگ ٽيبل تي مختلف قسمن جا کاڌا پيا هئا. جمشيد برياني پليٽ ۾ وجهي نادره کي ڏٺو. هوءَ بنٽي ۽ بلوءَ کي پيالن ۾ سويٽ ڊش وجهي ڏيئي رهي هئي. سندس ڳلن تي خوشين جو گلابي عڪس جرڪي رهيو هو. وڏين ۽ سحر انگيز ا ...

شبنم گل (10 منٽ)

برسات کانپوءِ ٿر جي ساوڪ تي ڄڻ ننڊ جا کيپ لهڻ ڪري، ٻوٽن جا ساهه به خماريل ٿي پيا آهن. ساهه کڻندي احساس ۾ جهنگلي ٻوٽن جو هڳاءُ ڀرجي وڃي ٿو. شهر جي زندگيءَ جا ٿڪل قافلا ٿر جي سونهن پسڻ لاءِ ٿر ڏانهن روا ...

شبنم گل (15 منٽ)

آسمان تي هلڪي واڱڻائي رنگ جي روشني ڦهليل آهي. چنڊ جا ريشمي ڪرڻا، وڻن جي سائي ريشمي جهالر مان ڇڻي هيٺ پئجي رهيا هئا. واڪنگ ٽريڪ تي مختلف ماڻهو واڪ ڪري رهيا هئا. رخسانه به انهن ماڻهن سان گڏ هلي رهي هئي. ...

شبنم گل (10 منٽ)

عباس اي ٽي ايم سامهون موٽرسائيڪل پارڪ ڪري هڪ پاسي بيهي رهيو. ”وڃ! ڪيڏي نه ڊگهي قطار آهي، منهنجو وارو ڪڏهن ايندو؟“ هو ماڻهن جي پيهه ڏسي پريشان ٿي ويو. سوچ، نرجس ڏانهن هلي ويس. هوءَ اسپتال ۾ داخل هئي. ر ...

شبنم گل (6 منٽ)

ٻالڪپڻي جي هڪ عجيب دنيا ٿئي ٿي. خوبصورت ۽ طلسماتي اثر رکندڙ. هڪ بي ساخته خوشيءَ جي دنيا، جنهن ۾ کل هروڀرو ايندي آهي. بنا جواز ۽ پاڻمرادو ٽهڪن جا گلاب پيا ٽڙندا آهن. ٻارنهن يا تيرهن سالن جي عمر، پوپٽ ج ...

شبنم گل (13 منٽ)

هوءَ فارينه جي ڊريس تبديل ڪري رهي هئي ته سميع پويان رڙ ڪئي. ”آشا! مان ليٽ پيو ٿيان، ميٽنگ ۾ پهچڻو اٿم.“ فارينه کي تيار ڪري، هوءَ کيس ڊائننگ ٽيبل وٽ ڇڏي. ڊوڙندي بورچيخاني ۾ وئي، نيرن جو سامان ٽري تي رک ...

شبنم گل (9 منٽ)

هن ڪنڌ مٿي ڪري اڀ ڏانهن نهاريو. جون جو ڪرندڙ سج آسمان مان باهه جا اُلا وسائي رهيو هو. سندس ڪپڙا پگهر ۾ شل هئا ۽ اکيون گرميءَ سبب ڳاڙهيون. منجهند جي سمي جڏهن پکي پکڻ وڃي وڻن جي ٽارين ۾ پناهه وٺندا آهن، ...