فرزانه شاهين (11 منٽ)

هُن جو جوڀن هُن جو اڙٻنگ ڦوهه جواني هُن جي ٻهڪندڙ سونهن ڪنهن گلاب جيان ٽاريءَ ۾ سجيل هئي هُن جا ريشم جهڙا سنهري وار جڏهن هوائن جي لهرن تي رقص ڪندا هيا ته سڄي ڪائنات مست قلندر جي ڌمال تي جهومڻ لڳندي هئ ...

فرزانه شاهين (6 منٽ)

هن جو نالو جيئن ئي مائيڪ تي انئونس ڪيو ويو، سڄو هال ماڻهن جي تاڙين سان وڄڻ لڳو منهنجا آسائتا نيڻ هيڏانهن هوڏانهن واجهائڻ لڳا ۽ جڏهن هو هوريان هوريان وکون وڌائيندو، اسٽيج جا ڏاڪا چڙهڻ لڳو ته هن جي قدمن ...

فرزانه شاهين (5 منٽ)

هوءَ پنهنجي فالج زده اڌوري وجود کي ڏسي ٿي ۽ مايوسيءَ ۽ ڏک جا ڪيترائي رنگ هن جي چهري تي پکڙجي وڃن ٿا، هوءَ ٻانهن کي سهارو بڻائي ويهڻ جي ڪوشش ڪري ٿي پر گهڻي ڪوشش جي باوجود به هوءَ اٿڻ ۾ ناڪام ٿي وڃي ٿي ...

فرزانه شاهين (10 منٽ)

سُکن واري سُڌ متان ڪي مون سين ڪري اندر جننين اڌ ڏونگرسي ڏورينديون ننڍڙي لاڪون ڏک ڏٺاسون سورن ۾ مبذساڻي اَلا علڻ فقير جي روح ۾ گهاوَ ڪندڙ وائي گونجي رهي هئي ۽ ڪمري ...

فرزانه شاهين (6 منٽ)

ڪيڏين راتين کان جاڳي آهيان ڄڻ صدين جو اوجاڳو آ يا ننڊ منهنجي اکين ۾ لٿي ئي ڪونهي. شايد ننڊ به پرستان جي پري آهي جنهن کي ڇهندي آهيان ته غائب ٿي ويندي آهي جاڳي جاڳي اکيون پٿر بڻجي ويون آهن. هاڻي ته لڙڪن ...

فرزانه شاهين (5 منٽ)

جڏهن به هن کي ڏسندي آهيان پنهنجو پاڻ کي الائي ڇو مجرم تصور ڪندي آهيان. هن جا خاموش لڙڪ جيءَ ۾ جهوري ويهي ڇڏيندا آهن. هن خزان رسيده وجود ۾ ڏکن ۽ محرومين جا سوبن ڏار ان ڳالهه جي گواهي ڏيندا آهن ته ڪيڏي ...

فرزانه شاهين (5 منٽ)

اڄ وري ساڳيو جُهڙ ڦڙ جي موسم آهي ڪارن ڪڪرن جون ٽوليون آسمان تي ڪاهه ڪنديون ڊوڙنديون ٿيون اچن، ٿڌڙيون هوائون وارن جي تارن کي ائين ڇهي رهيون آهن جيئن ڪو موسيقار دک جي واديءَ ۾ الميه ساز ڇيڙي ڇڏيءَ منهنج ...

فرزانه شاهين (4 منٽ)

اڄ هن سان مليم ته ائين لڳو ڄڻ آخري ملاقات هجي وري شايد ڪڏهن به هن سان ملي ڪو نه سگهندم، هن ۾ منهنجي وڇ ۾ وقت ريهون ڪري روئي رهيو هو. سڀ منظر ڌنڌ ۾ ويڙهجي رهيا هئا. پر هن جي اکين ۾ اهوئي عزم ۽ همت هئي ...

فرزانه شاهين (8 منٽ)

اڄ وري جڏهن امان زليخا جو نالو کنيو ته مون کي ڪاوڙ ۾ باهه لڳي وئي. خبر ناهي ڇو مون کي زليخا جي وجود کان نفرت آهي. شايد ان ڪري جو مون کي بدصورتيءَ کان شديد نفرت رهي آهي، خوبصورت ماڻهو، خوبصورت منظر شرو ...

فرزانه شاهين (4 منٽ)

رات جا رولاڪ پاڇولا سنسان گهٽين ۽ سڙڪن تي ائين پکڙيل هئا ڄڻ موت جا خوفناڪ سايا اونداهيءَ ۾ ڊوڙندا هجن. خاموشيءَ جا پڙاڏا سڏڪي سڏڪي بند دروازن کي ٽوڙي رهيا هئا. زندگي ڪنهن پينو فقير جي خالي ڪشڪول جيان ...