منور سراج (5 منٽ)

”ٻُڌ!؟“ ”هون!“ ”جاڳين پئي؟“ ”ها،“ ”هڪ ڳالهه ته ٻڌاءِ،“ ”هون.... چئُه!“ ”هُو ڪير هو؟“ ”ڪير هو؟؟“ ”هُو جيڪو آيو هو.“ ”ڪير آيو هو؟“ ”ڪو ته هو“ ”خبر ناهي.“ ”ٻڌاءِ ڪير هو.“ ”الاءِ ڪير هو.“ ”ڪٿان آي ...

امر جليل (6 منٽ)

مان منهن ورائي گذري ويل اڌ صديءَ کان ڏهاڪو کن سال اڳتي ڏسان ٿو. رتن تلاءُ گورنمينٽ پرائمري اسڪول ڪراچي کي باهه ڏني اٿائون. اُلاوَ در درين ۽ بالڪونين مان ڀنڀٽ ڪري اُڀري رهيا آهن. هجوم ۾ هڪ ڏهن ٻارهن ...

امر جليل (29 منٽ)

ڪوبه پينٽر يا آرٽسٽ پنهنجي اوائلي دور جون تصويرون پنهنجي آرٽ گيلريءَ ۾ نه لڳائيندو آهي. ساڳي طرح هڪ شاعر يا ليکڪ اوائلي دور دوران تخليق ٿيل تحريرن کي پنهنجي ڪنهن ڪتاب ۾ جاءِ نه ڏيندو آهي. مون به اڄ تا ...

امر جليل (9 منٽ)

ڪجهه چوڻ لاءِ چپ ٿڙڪيا، ڦڙڪيا، جيڪي چوڻو هئس سو نه چيائين، جيڪي نه چوڻو هئس سو چيائين، ”ڪڏهن موٽندين؟“ ”جڏهن روح جو روڳ ڌوئي ڇڏيندس، تڏهن موٽندس.“ ”مون کي جدائيءَ جي جوڳ ۾ جلڻ لاءِ ڇڏي ويندين؟ ”ڀٽڪيل ...

امر جليل (4 منٽ)

جيجل منهنجي ماءُ ڏسين ٿي – هوشو منهنجو ڀاءُ تنهنجي خاطر جنهن ڪيا هيڻا پنهنجا حال، جسم جنهن جو پرزا پرزا – گهائل جنهنجو ساهه، اڄ اڪيلو بيٺو آهي چچريل جنهن جو ماهه، ڪير نه ڀلندو همت جنهنجي ڪير نه جنهن ...

امر جليل (14 منٽ)

پنهنجي ڪمري ۾ پهچي هن کي ڪجهه سڪون محسوس ٿيو، ۽ بلب روشن ڪرڻ بنا اونڌي منهه کٽ تي ليٽي پيو، ڊسمبر جي سرد رات ۾ به هن جي پيشاني پگهر ۾ تر هئي. هن جو دم گهٽجي رهيو هو، اُڃ جي شدت کان هن جي نڙي خشڪ ٿي چڪ ...

امر جليل (5 منٽ)

هن گهٽيءَ جي ذري ذري سان مون کي محبت آهي. سندس پٿر پٿر کي پوڄيان ٿو. پپل جي ڏار ۾ اڄ به مون کي پينگهه ٻڌل ٿي نظر اچي. ان پپل سان مون کي پريم آهي. هينئر ته پپل پنهنجون ٽاريون وسيع دائري ۾ وراهي ڇڏيون ...

امر جليل (11 منٽ)

ٿڪل قدمن سان هو ڪاليج جي ڪمپائونڊ مان ٿيندو، ڪلاسن جي سامهون واري ورانڊي ۾ پهتو. سندس دل بيحد اُداس هئي. خواهه مخواهه نگاهن تي آنسن جي جهالر لڏي رهي هيس. ڄڻ ته سندس سيني ۾ ڪجهه ڀَڄي پيو هو. هن در جي و ...

امر جليل (9 منٽ)

سڄي ڪاليج تي اداسي ڇانيل هئي. هر طرف دل کي درد جو احساس ڏياريندڙ خاموشي هئي. ان خاموشيءَ ۾ شاگرد ڪنڌ جهڪائي مايوسيءَ سان هلي رهيا هئا ـ اڪثر پروفيسرن پنهنجا ڪلاس به نه ورتا ۽ هينئر ڪجهه شاگرد ڪامن روم ...

امر جليل (3 منٽ)

هميشه وانگر، ڊوڙندو آيو. ڪتابن جو ٿيلهو ڪليءَ سان لٽڪائي رنڌڻي ڏانهن هليو ويو. مان کيس پنهنجي ڪمري جي دريءَ مان ڏسي رهيو هوس. سندس عمر پنج سال مس ٿيندي. پر چنچلتا سرير ۽ آتما ۾ اوتيل اٿس. منهنجو سڀ کا ...