جمن احمداڻي (4 منٽ)

ماڻهو حيران هئا ته هڪ ڄنگهه کان معذور خميسو ڪنڀار صبح ساڻ ئي گهر جي لوڙهي ٻاهران ٻٻر جي وڻ هيٺ رلي وڇائي اٻاڻڪو ٿي ڇو ويهي رهيو آهي! ڪالهه سج لٿي منهن انڌاري ۾ پاڙيوارن خميسي ڪنڀار کي مزدوري تان موٽند ...

جمن احمداڻي (3 منٽ)

”ٿُڪ اٿئي ڀاڙيا- ٻارٿو وڪڻين!“ سُفيد ڪپڙن ۾ ملبوس هڪ ڊگهو ماڻهو وٽانئس لنگهندي پنهنجي ساءِ ڀڻڪيو. ”غربت جي به انتها آهي- ماڻهو، هيڏي مهانگائيءَ ۾ ڪٿان ته پوري ڪن؟!“ ٻه واٽهڙو ڏانهس ڏسندي، پاڻ ۾ گفتگو ...

جمن احمداڻي (3 منٽ)

هو هاڻي رٽائرڊ ڪري چڪو آهي. هُن ڪڏهن سوچيو به نه هو ته زندگي جي موسم ۾ ڪڏهن پن ڇڻ جي ڪا شام به لهي ايندي ۽ هو زرد پن بڻجي دنيا جي وڻ مان ڇڻي پوندو. يادن جي ڪانبي ۾ ٻڌل سندس سوچون هڪ هنڌ بيهي رهيون آهن ...

جمن احمداڻي (7 منٽ)

”ڏس! تون مون کي اڃا سمجهي نه سگهي آهين!“ آرٽسٽ جون اکيون سندس جسم کي تڪينديون رهيون. چپن جي رڦڻي ۾ وحشت جا رنگ چڙهيل هئا، هو بدحواسي ۾ اڏامي رهيو هو. پر هوءَ خاموش هئي ۽ آرٽسٽ جي چپن مان ريشمي ڏورن جه ...

جمن احمداڻي (1 منٽ)

دوسوءَ، هڪ ٽوپي ورتي آهي ۽ اجرڪ به-! پر ٽوپي پراڻي آهي، ها. اها اُن وقت جي آهي، جڏهن دوسو نئون نئون پرڻيو هو ۽ اُن خوشي ۾ هو نچيو به هو. نچندي نچندي اها ٽوپي ڪٿي ڪِري پئي هوس. تڏهن کان دوسوءَ کي پنهنج ...

جمن احمداڻي (4 منٽ)

راجا ٽپالي جي خودڪشي جي خبر سان گڏ، ان پوڙهي جا سڏڪا به شامل ٿي ويا هئا، جيڪو روزانو راجا ٽپالي کان پنهنجي اُن خط بابت پڇندو هو، جنهن جو رنگ هلڪو گلابي هو ۽ سندس نالي جي مٿان مسڪراهٽ جي هڪ علامتي لڪير ...

جمن احمداڻي (4 منٽ)

ڳوٺ جي سادي سودي ماڻهو کان شهر جي هڪ ڇوڪريءَ دل چوري ڪئي ۽ پنهنجي پرس ۾ رکي ڇڏي! اُن کان اڳ هو فطرت جي رنگن ۾ مدهوش هوندو هو. ڳوٺ جا وڻ، رستا گهٽيون کيس وڻنديون هيون. هن وٽ هڪ سادي پينسل هئي، جنهن سان ...

جمن احمداڻي (5 منٽ)

پرچو ايڊٽ ڪندي کيس لڳو، ڪو شخص آفيس جو دروازو کولي ڀرسان اچي بيٺو آهي. سڄو ڌيان پرچي ۾ هئس، اُن ڪري ڀانيائين ته ڪمپوزر مواد کڻڻ لاءِ اچي ويو آهي. هُن، ڪهاڻيءَ تي آخري نظر وجهندي ڀڻڪيو: ”ڪجهه گهڙيون تر ...

جمن احمداڻي (8 منٽ)

قبولئي، پنهنجي پٽ سڪيلڌي لاءِ ڪنوار اهڙي ڳوليءَ، جو جڏهن هوءَ سونهن جي ديوي بنجي ڪنوار جو لباس اوڍي ڳوٺ ۾ پرڻجي آئيءَ، تڏهن جواڻ جماڻ دلين مان ٿڌا شوڪارا اُڀري نڪتا. حُسن تان هرکجي پور وهيءَ جي پنڌ تي ...

جمن احمداڻي (6 منٽ)

ريلوي ڦاٽڪ پار ڪري هو اُن گهٽيءَ ڏانهن مُڙيو، جنهن جي آخري ڇيڙي ۾ افغاني پٺاڻ جي ڪيبن نما هوٽل هئي. هو، روزانو صبح جو سج اڀرڻ مهل اُن هوٽل ۾ اچي ويهندو هو ۽ چينڪ مان چانهه جي ٻاڙ ماريندي پنهنجي زندگيء ...