خليل جبران (4 منٽ)

او ساحره او ساحره! هي تون مون کي ڪيڏانهن وٺي وڃي رهي آهين؟ ان اڻانگي پٿريلي رستي تي، مان ڪيستائين تو سان گڏ هلان جيڪو اسان جي قدمن کي مٿاهينءَ طرف ته وٺي وڃي رهيو آهي، مگر اسان روحن کي کڏن ۾ ڌڪي رهيو ...

خليل جبران (4 منٽ)

تنهائي ۽ گوشهء نشيني زندگي تنهائيءَ جي سمنڊ ۾ موجود هڪ ٻيٽ آهي. زندگي هڪ ٻيٽ آهي، پهاڙيون هن جون خواهشون آهن، وڻ انهيءَ جا خواب ۽ گل انهيءَ جون ويرانيون ۽ اڪيلائپ ۽ تنهائي ان سمنڊ جي بالڪل دل ۾ واقع ...

خليل جبران (4 منٽ)

سڀ کان وڏو سمنڊ ڪالهه مان ۽ منهنجو روح وڏي سمنڊ ۾ وهنجڻ ۽ پنهنجي جسم تان دنياوي غلاظت ڌوئڻ وياسين. ڪناري تي پهچي ڪري اسان اڪيلائيءَ جو هڪ اهڙو پاسو تلاش ڪرڻ لڳاسين جتي ماڻهن جون نظرون اسان تي نه پون. ...

خليل جبران (3 منٽ)

چمڪندڙ لفظ ڇا راتيون اسان تي ائين ئي گذرنديون رهنديون؟ ڇا زماني جي پيرن هيٺان ائين ئي لتاڙبا رهنداسين! ڇا قومون، پنهنجن تهن ۾ اسان کي هن ئي نموني سان ويڙهنديون رهنديون، ۽ اسان جي نالي کان سواءِ، جنهن ...

خليل جبران (4 منٽ)

بي زبان جانور هڪ ڏينهن شام جو، جڏهن منهنجا خيالات منهنجي عقل تي غالب اچي ويا ته آءٌ گهر کان نڪتس ۽ شهر جي مختلف پاڙن مان گذرڻ لڳس. هڪ خالي جڳهه جي اڳيان پهچي ڪري، آءٌ بيهجي ويس، جنهن جون ڀتيون به ڪِر ...

خليل جبران (3 منٽ)

مقدس شهر ننڍپڻ ۾ مون کي هڪ شهر بابت ٻڌايو ويو هو ته اتان جا سڀ رهاڪو مذهبي تعليم مطابق زندگي گهاري رهيا آهن. مون پنهنجيءَ دل ۾ چيو ته ”مون کي جلد کان جلد انهيءَ شهر ۾ پهچڻ گهرجي ته جيئن اتان جي مقدس ...

خليل جبران (4 منٽ)

نصيحت-2 منهنجي نفس مون کي نصيحت ڪئي ۽ ٻڌايو ته مان زماني جو اندازو پنهنجي انهيءَ چوڻيءَ سان نه ڪريان ته ”ڪلهه هيو“ ۽ ”صبحاڻي ٿيندو.“ ۽ پنهنجي نفس جي نصيحت ڪرڻ کان اڳ مان ماضيءَ کي هڪ اهڙو زمانو سمجهن ...

امداد ڪانهيو (8 منٽ)

وري ايندس مان هڪڙا هوندا آهن دنيا جا دستور!!!. ۽ هڪڙا هوندا آهن دل جا دستور. دستور مڙوئي دستور پر دستور هوندا ضرور آهن. جيئن دنيا پنهنجا دستور جوڙي وٺندي آهي ائين دل به پنهنجا دستور جوڙي ڇڏيندي آهي پ ...

امداد ڪانهيو (10 منٽ)

شهر ۾ ڄڻ وٺ وٺان لڳي پئي هُئي، هر جڳهه ماڻهن جا ميڙ ۽ انبوهه!، ماڻهن جو درياهه هو ڄڻ شهر ۾.......... ڇو ته سُڀاڻي عيد هُئي. غريب ۽ مسڪين ماڻهو فُٽ پاٿ تي لڳل جوتن واري رعايتي سيل جي اسٽالن ۽ ريڙهيءَ ت ...

امداد ڪانهيو (4 منٽ)

نڪ تي هٿ رکندي چيائين؛ “آهين ته ڪهڙو ڪارو بي شڪلو.”، فخر مان ڪنڌ مٿي ڪري چيومانس؛ “مون کي خوشي آهي مان سنڌ جو وارث آهيان.” ڀڙڪي اُٿيو ڄڻ سندس زخم تي آڱر رکي ڇڏي هُجيم، اچرج مان پُڇيائين؛ “سو ڪيئن؟؟” ش ...