امر جليل (22 منٽ)

اڃا جهونجهڪڙو هو، راتوڪي اوجاڳي جو ٿڪ نه لٿو هو، در کڙڪيو. مون پاسو ورايو، فردوس پنهنجو بدن چادر ۾ ويڙهيندي چيو، ”ڪهڙو حرامي هِن مهل آيو آهي.“ ”کير وارو هوندو.“ مون ڪرسيءَ تان گائون کڻي پائيندي وراڻيو ...

امر جليل (22 منٽ)

ايڏا ڪم ڪندي ڪندي مان ٿڪجي پيو آهيان. سر، مان بيزار ٿي پيو آهيان پنهنجي زندگي کان. بدرو ڀنڍاري ٻنهي هٿن ۾ مٿو جهلي ويهي رهيو. هن جا ڪسرتي ڪلها اڳتي جهڪي آيا. ڪافي دير تائين چپ رهيو. پو ڪنڌ کڻي مون ڏان ...

امر جليل (18 منٽ)

امتحان جا نتيجا نڪرڻ جي موسم موٽي آئي. اخبارن جا خاص نمبر ۽ سپليمينٽ شايع ٿي رهيا هئا. نتيجا هڪ ٻئي جي ڪڍ نڪري رهيا هئا، تنهن ڪري اخبارن جا ڪالم ۽ صفحن جا صفحا انگن سان ڇپجي رهيا هئا. هونئن جو روزانو ...

امر جليل (7 منٽ)

مان مها آتما گوتم ٻڌ جي قدمن ۾ وڃي ويهي رهيس. ڏاڍو ٿڪجي پيو هوس. روح جي گهرائين تائين ٿڪجي پيو هوس. جوليان جي عبادتگاهه جي چاڙهي چڙهندي ساڻو ٿي پيو هوس. جوليان جي عبادتگاهه جبل جي چوٽيءَ تي ٺهيل آهي. ...

امر جليل (16 منٽ)

اکيون اُڀ ۾ کوڙي، هو رليف ڪيمپ جي ويجهو چپ چاپ ويٺو هو. ڄڻ پٿر جو بت هو: يا هماليه غفائن جو جوڳي، سُڪل ٻانهون گوڏن تي رکيون هئس، ۽ ٻانهن تي ڏاڙهي وڌيل کاڏي. هو ڪافي دير کان ساڳي انداز ۾ اتي ويٺو هو. م ...

امر جليل (16 منٽ)

ڪانسٽيٽيوشن ايوينيو تي، قومي اسيمبليءَ جي عين سامهون، جتي خوفناڪ ڪرينون، بلڊوزر، ۽ روڊ رولر رستو وڌائي ۽ ويڪرو ڪري رهيا آهن، مان مري ويو آهيان. اسيمبلي بلڊنگ کان اورتي، سوين مزور، ٺيڪيدارن جي نظرداريء ...

امر جليل (9 منٽ)

24 - مارچ 1843 ع جي نماشام، ڪا رواجي نماشام نه هئي. اولهه طرف عرش کي ڄڻ باهه جا ڀنڀٽ ورائي ويا هئا. سنڌ جي آسمان تي لهندڙ سج رت جي لام ڇڏي ڏني هئي. هيٺ ڌرتيءَ کي سنڌڙيءَ جي سپوتن ۽ سرڪش جوڌن رت جو ريج ...

امر جليل (31 منٽ)

هيءَ عورت، جنهنجا اڻڀا وار وکريل، اکيون اداس آهن ۽ جيڪا ڏسڻ ۾ ڏٻري، ڪمزور، ٿڪل ٽٽل ۽ بيمار ٿي اچي. تنهن اڄ صبح جو هڪ حرامي ٻار کي جنم ڏنو آهي. گهڙيءَ گهڙيءَ کي گهات، ۽ پل پل کي پڇتاءُ ڪرڻ لاءِ گهڻن ئ ...

امر جليل (20 منٽ)

ڪولمبو ايئرپورٽ جي ڊپارچر لائونج ۾ داخل ٿيندي، مون سوچيو هو، پوئتي منهن ورائي نه ڏسندس. الوداع چوڻ وارن ۾ پنهنجي ٽئين وجود کي ڳولڻ جي ڪوشش نه ڪندس. پر، مان ائين ڪري نه سگهيس. مون شدت سان محسوس ڪيو، ڄڻ ...

امر جليل (14 منٽ)

اَسُر ويل اوچتو اک کلي پيئي. آسمان اوپرو نظر آيو. ماحول موڳو ۽ ملول ڏسڻ ۾ آيو. پنهنجي ڌرتي پرائي محسوس ٿيڻ لڳي. هر طرف کان ڪوهيڙي ڪاهه ڪئي هئي. ڪوهيڙي جي تهن ۾ هرڪا شيءِ اَڻچٽي ۽ مُبهم ٿيندي ويئي. واي ...