ع.ق.شيخ (12 منٽ)

هڪ شام- هڪ رات ”بابا! بابا! ڊاڪٽر چوي ٿو ته ڪڪيءَ کي نمونيا ٿي پئي آهي.“ نجمه ڪڪيءَ کي واپس آڻيندي پيءُ کي ٻڌايو. ”بابا! ڊاڪٽر اهو به چيو آهي ته جيئن دير ٿيندي، تيئن ڪڪيءَ جي حالت خراب ٿي ويندي، تنهنڪ ...

ع.ق.شيخ (3 منٽ)

طوفانِ ۽ محبت وقت ايندو. ڇڪ ٿيندي. اکيون ڏسنديون. دنيا دل جي ڌڙڪن ۾ ٿي ويندي غائب. اکڙين ۾ ايندي، ساجن رڳو تنهنجي تصوير ۽ چوڌاري... چوڌاري هوندي اونداهي طوفانِ محبت جي. تنهنجي وڃڻ کان پوءِ ساجن هيءَ ...

ع.ق.شيخ (7 منٽ)

گھريلو يا بنگلو؟ گھر لاءِ ته ڪيترائي سڪندا وتن. اڄ ڪلهه پڳڙين ۽ رشوتن کان سواءِ منٿن سان ته، گھر نٿو ملي. پناهه گيرن کان پڇي ڏسو. شل نه ڪنهن کي گھر جي گھرج پوي. سرڪاري ڪامورا به رلندا وتن. پر مون کي ...

ع.ق.شيخ (23 منٽ)

انجام شڪني حميد، پنهنجي ضعيف ۽ زرد آڱرين کي قبر تي ڦيرائيندي چيو... ”محبت جي واسطي عام طرح هر ڪو ائين چوندو آهي ته انهيءَ جي ابتدا هميشه مرد جي طرفان ٿيندي آهي. فطرت عورت کي شرم ۽ حيا جو پتلو بنايو ...

ع.ق.شيخ (5 منٽ)

بهار آءٌ گهمندي رهيس.... ڦرندي رهيس.... جتي.... شبنم جي موتين جو فرش آهي.... ۽ آءٌ انهيءَ ملڪ جي طرح اچي رهي آهيان.... جنهن جي پيرن ۾ شبنمي هيرا ۽ جواهر لڳل آهن..... آءٌ گهمندي رهيس.... ڦرندي رهيس.. ...

ع.ق.شيخ (27 منٽ)

اسين ٻيئي اوهين کيس ڪونه سڃاڻو؟ هوءَ ته اُهائي هئي جنهن کي سڀني سڃاتو ٿي.... پر سمجهيو ڪنهن ڪونه ٿي... سڀني کيس پسند ڪيو ٿي... پر سڀني کيس ڌڪاريو ٿي. اُن کي پنهنجي وس ڪرڻ لاءِ خدا سان هزار بار بغاوت ڪ ...

ع.ق.شيخ (3 منٽ)

اها رات رات هئي ۽ اونداهي رات..... اوڻٽيهينءَ رات جي ڪاراڻ پنهنجي پوريءَ پهچ سارو، ذري ذري کي اونداهو ڪيو هو. دنيا ننڊ جي آغوش ۾ بي پرواهه آرامي هئي. آسمان ڪڪرن سان ڇانيل هو. آءٌ ڪنهن جي وسريل يادگيري ...

ع.ق.شيخ (13 منٽ)

لاش آڪاش جي گود ۾ چنڊ جا ڦڪا ڪرڻا ويڙهجي اونداهي پکيڙي رهيا هئا.... زمين خوفناڪ اونداهيءَ جي خزاني سان ڀرپور هئي.... ۽ سامهون ڪنهن جي لاش جلي رهيو هو..... ڪيڏيءَ ڪيڏي مهل بجليءَ جي چمڪاٽ سان ساريءَ دن ...

ع.ق.شيخ (27 منٽ)

قرباني ڀيٽا منهنجي جِيوَت جا آڌار...... جِيوَن جا آسرا...... اکيون ته کول...... فقط هڪ دفعو ڳالهاءِ...... ته سهي...... تنهنجي داسي تنهنجي پيرن تي ڪڏهن کان سر جهڪايو پئي آهي...... ڇا، اڃا به ڪجهه ڪون ...

ع.ق.شيخ (9 منٽ)

مهمانن جا بهانا مهمانن جو اچڻ ۽ ٽڪڻ اڳين ڏينهن ۾ خوش قسمتي سمجهي ويندي هئي. الاجي ڇو؟ پر اڄڪلهه جا مهمان، جهڙي ڪا مصيبت ۽ آفت! خاص ڪري وڏن شهرن ۾ ماڻهو گهرن کي هڪڙو مهمانخانو يا هوٽل ٺاهيو ڇڏين. هڪڙ ...